10 geweldige manieren waarop mensen de dood in de ogen staarden

Wanneer mensen met de dood worden geconfronteerd, kunnen ze op verschillende manieren reageren. De meesten reageren met angst, anderen met een vreemd gevoel van kalmte, en sommigen besluiten precies op dat moment dat ze de geschiedenis in willen gaan als totaal onbevreesd.

10. Michel Ney

Michel Ney was een van de topgeneraals van Frankrijk tijdens de Napoleontische oorlogen. In feite gaf Napoleon hem zelf de bijnaam “Le Brave des Braves” (“de dapperste der dapperen”). Het was een naam die hij zeker verdiende als het op zijn executie aankwam. Nadat Napoleon van Elba was ontsnapt, werd Ney gestuurd om hem te arresteren. In plaats daarvan verraadde hij de royalistische regering en voegde hij zich weer bij zijn oude keizer – net op tijd voor zijn definitieve nederlaag bij Waterloo.

Dus toen hij werd gevangengenomen, was het vrijwel een zekere beslissing dat hij door een vuurpeloton zou worden geëxecuteerd. Dit nieuws maakte blijkbaar geen enkel verschil voor Ney, die het opnam alsof hij van gietijzer was gemaakt. Toen de dag van zijn executie aanbrak, kreeg hij nog een laatste verzoek aangeboden. Dus besloot Ney er een zo ongelooflijk te maken dat het moest worden toegekend. Hij vroeg om zijn eigen vuurpeloton te leiden. Het laatste wat iemand ooit van Ney zag, was dat hij een groep soldaten van iemand anders opdracht gaf hem recht in het gezicht te schieten.

9. Edward “Teddy” Sheean

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Edward “Teddy” Sheean een Australische matroos gestationeerd op de HMAS Armidale toen deze onder vuur kwam te liggen van Japanse Zeroes. Nadat het schip was getorpedeerd en water begon te maken, begon Teddy onmiddellijk zijn medezeilers te helpen ontsnappen. Bij het bevrijden van een reddingsvlot werd hij getroffen door granaatscherven van een van de aanvallende Japanse jagers.

In plaats van in het reddingsvlot te springen dat hij zojuist ter beschikking had gesteld, werd Teddy erg boos. Hij sleepte zijn gewonde lichaam naar een nabijgelegen luchtafweergeschut, bond zich vast en begon op de aanvallende vliegtuigen te schieten, waarbij hij er verschillende neerschoot. Het is echter de pure vastberadenheid van Teddy die echt opmerkelijk is. Zeelieden die aan de Armidale ontsnapten, herinnerden zich dat ze bij hun ontsnapping spoorzoekers onder water zagen opduiken. Teddy vuurde nog steeds op de Japanners terwijl hij onder water werd gesleept – en haalde waarschijnlijk nog steeds de trekker over toen hij verdronk.

8. Saito Musashibo Benkei

Saito Muashibo Benkei was een krijgermonnik uit Japan die vooral wordt herinnerd vanwege misschien wel de meest ontzagwekkende ‘laatste stand’ in de militaire geschiedenis. Het was vooral indrukwekkend als je bedenkt dat hij maar één man was – tegen een heel leger. Benkai was goed bevriend met een man genaamd Yoshitsune, die hij had beloofd met zijn leven te verdedigen. Toen Yoshitsune Benkai vroeg om wat tijd voor hem te kopen terwijl hij seppuku (eervolle zelfmoord) pleegde, maakte de monnik zijn belofte meer dan waar.

Om dit te doen moest Benkai een heel leger tegenhouden, wat hij deed door golf na golf af te slachten van soldaten die dom genoeg waren om binnen bereik van hem te komen. Aangezien Benkai voor die tijd een reus was (ongeveer twee meter lang) en het feit dat hij een naginata (een zwaard aan een stok) als zijn favoriete wapen gebruikte, was zijn cirkel van dood waarschijnlijk mijlen breed. Pas nadat Benkai hele golven aanvallers had gedood, besloot het vijandige leger hem eenvoudigweg met pijlen te bestoken.

Bij het zien van de wolk des doods die in zijn richting werd gelanceerd, deinsde Benkai niet eens terug. Zijn tegenstanders keken vol ontzag toe hoe de monnik doodstil bleef staan ​​terwijl tientallen pijlen hun doel raakten. In feite was Benkai zo doodstil dat niemand in het vijandige leger het waagde om in actie te komen. Pas toen iemand hem aanreed en zijn lijk omverstootte, realiseerden ze zich dat hij echt was overleden aan zijn pijlwonden. De pijlen hadden zijn lijk per ongeluk op zijn plaats gehouden, waardoor zijn tegenstanders de illusie kregen dat hij nog steeds recht stond. Door hun aarzeling kon Yoshitsune in vrede seppuku plegen.

7. Wladyslaw Raginis

Tijdens de Duitse invasie van Polen in 1939 merkte een jonge officier genaamd Wladyslaw Raginis dat hij het bevel voerde over 700 Polen, direct op het pad van naar schatting 42.000 Duitse troepen. Om het moreel van zijn mannen te verhogen, verklaarde Raginis dat hij zijn post nooit levend zou verlaten. Na drie dagen van hevige gevechten stelden de Duitsers de ernstig gewonde Raginis een ultimatum: geef je over, of word aan stukken geblazen. De 300 ton nauwkeurig geconstrueerde oorlogsuitrusting van de Duitsers wees direct op zijn bunker.

Raginis, die zich realiseerde dat zijn mannen een bijna zekere dood tegemoet gingen, beval ze allemaal zich over te geven. Nadat de laatste man stoïcijns uit de bunker was gekomen, wierp Raginis zichzelf op een granaat, pleegde zelfmoord en sloot de ingang af – en hield zich aan zijn woord dat hij nooit levend zou vertrekken.

6. Constantijn XI Palaiologos

Constantijn XI Palaiologos was de laatste Byzantijnse keizer in de geschiedenis. En hij stierf op een manier die geen van zijn voorgangers ooit had overwogen. Constantijn XI Palaiologos stierf niet als keizer, hij stierf als soldaat. Tijdens de laatste val van Constantinopel waren Constantijn en zijn mannen hopeloos in de minderheid en stonden ze voor een bijna zekere dood. Om ervoor te zorgen dat de vijand zijn lichaam nooit zou vinden en dat hij niet te onderscheiden zou zijn van zijn mannen, deed de keizer zijn koninklijke kledij uit voordat hij de laatste aanval leidde.

Er bestaat geen geloofwaardige bron over wat er daarna gebeurde, er zijn zelfs tegenstrijdige verhalen die hem doen ontsnappen. Het is echter algemeen aanvaard dat Constantijn stierf en werd begraven naast zijn soldaten, passend voor een keizer die besloot zijn dood als een gewone man onder ogen te zien.

5. Gurmukh Singh

In 1897 diende Gurmukh Singh in het Sikh-regiment in het Britse leger toen hij en 20 van zijn kameraden een epische laatste stellingname maakten tegen een enorme Afghaanse strijdmacht. Singh onderscheidt zich door zowel de persoon te zijn die de hele strijd aan zijn superieuren berichten heeft doorgegeven en als de laatste man die sterft.

Tijdens het gevecht, in wat nu het moderne Pakistan is, waren Singh en zijn mede-Sikhs met 500 tegen één in de minderheid. Terwijl zijn kameraden van dichtbij vochten, schoot Singh zoveel mogelijk vijanden neer met zijn vertrouwde geweer, terwijl hij een spiegelachtig apparaat, een helioscoop genaamd, gebruikte om de dichtstbijzijnde forten te alarmeren. In veel van de berichten smeekte Singh eigenlijk om toestemming om te stoppen met signaleren, zodat hij kon gaan vechten.

Nadat de rest van de Sikhs dood was, was het aanvallende leger het beu om te worden afgeslacht en koos ervoor om Singh gewoon uit zijn toren te verbranden. Hoewel niemand precies weet wat er daarna gebeurde, wordt algemeen aangenomen dat Singh minstens 20 vijanden heeft gedood terwijl hij de Sikh-strijdkreet schreeuwde “Bole So Nihal, Sat Sri Akal.”

4. Jan van Speyk

Jan van Speyk (soms gespeld als “Speijk”) was luitenant bij de Nederlandse marine terwijl België vocht voor onafhankelijkheid van Nederland. Tijdens het conflict was het schip waar Speyk verantwoordelijk voor was per ongeluk in Belgische wateren terecht gekomen, wat pech was voor de Belgen.

Speyk had naar verluidt een hekel aan de Belgische onafhankelijkheidsbeweging en had gezworen dat hij zijn boot nooit zou verliezen. Dus toen de vijand aan boord stormde, was hij niet in de stemming voor compromissen. Toen de Belgen Speyk opdracht gaven de Nederlandse vlag neer te halen en zich aan hen over te geven, keek hij naar verluidt zijn aanvallers in de ogen en zei kalm: “Ik blaas mezelf liever op”, voordat hij een nabijgelegen vat buskruit afschoot, waardoor iedereen aan boord onmiddellijk werd gedood . Andere bronnen beweren dat Speyk de boot opblies met een brandende sigaar. Dat zou het verhaal natuurlijk alleen maar cooler maken.

3. Giles Corey

Giles Corey woonde tijdens de heksenprocessen in Salem, Massachusetts. Toen Corey’s vrouw werd beschuldigd van hekserij, maakte Giles de fout om de meisjes die haar beschuldigden te vertellen dat ze dom waren. Als reactie beweerden de meisjes dat Giles ook een heks was, want als iemand in hun stad een machtige tovenaar was, was het de 80-jarige boer wel.

Toen ze Giles vroegen om schuldig of niet schuldig te pleiten, weigerde hij. Dit was eigenlijk de best mogelijke zet, aangezien iemand in die tijd niet berecht kon worden en de wet geen beslag kon leggen op zijn eigendom als hij geen pleidooi hield. Om dit tegen te gaan, had de stad Salem echter een unieke methode om het op te lossen: persen. Kortom, de beschuldigden zouden op de grond moeten gaan liggen terwijl een houten plank op hun borst werd geplaatst. Nadat het bord op zijn plaats was, werden er zware stenen op geplaatst totdat de persoon op de een of andere manier om genade smeekte.

Na enkele uren te liggen onder rotsblokken die zijn borst en organen verpletterden, werd Giles gevraagd om te pleiten. Zijn antwoord? “Meer gewicht.” Keer op keer, toen hem om een antwoord werd gevraagd, vroeg Giles uitdagend alleen maar om meer gewicht op zijn borst te plaatsen (sommigen zeggen dat het was om zijn pijn sneller te beëindigen). Dit ging dagenlang door totdat Giles uiteindelijk aan zijn verwondingen bezweek en stierf.

2. Marie Antoinette

Toen Marie Antoinette stierf, was ze vastbesloten om de dood tegemoet te zien met de klasse en tact die bij haar positie hoorden. Deze vastberadenheid werd getypeerd door haar laatste woorden. Ze waren niet woedend, of zelfs maar een vloek tegen de zielen van iedereen die toekeek, ze waren een eenvoudige verontschuldiging aan de beul, die Antoinette zojuist had beledigd door op zijn teen te trappen.

Nu, vooraleer je te veel sympathie zou krijgen voor Marie Antoinette. Het is ook zij die naar verluidt zou gezegd hebben ‘Laat ze dan cake eten’ op de opmerking dat de boeren stierven omdat ze niet genoeg brood hadden om te eten. Maar nog eens terzijde: er wordt door historici sterk betwijfeld of ze dit ook echt heeft gezegd.

1. Benjamin Guggenheim

Benjamin Guggenheim was een passagier van de Titanic en op de noodlottige dag dat deze zonk, realiseerde Guggenheim zich dat hij die dag kon sterven. Terwijl de boot aan het zinken was, begonnen Guggenheim en zijn bediende, Victor Giglio, onmiddellijk zoveel mogelijk vrouwen en kinderen te helpen als ze konden en in reddingsboten te helpen. Na ongeveer een uur merkte de bootbemanning echter dat ze vermist waren.

Enkele minuten later kwamen Benjamin en Giglio zonder reddingsboei aan dek. In plaats daarvan droegen ze hun mooiste avondkleding. Toen hem werd gevraagd waarom ze van kleding waren veranderd, antwoordde Guggenheim eenvoudig dat hij als een heer wilde sterven en vroeg om iemand om een ​​bericht naar zijn vrouw te sturen.

Dat is het beeld waarmee we je willen achterlaten, een tot in de puntjes geklede man zittend op een ligstoel met een cognac in de hand terwijl de hele wereld om hem heen instort, helemaal tevreden dat hij gaat sterven zoals een heer zou moeten. En zijn bediende? Die ging dan maar mee tenonder. Noblesse oblige, zelfs en zeker voor een bediende.

Nog een laatste bedenking: gelukkig zijn vrouwen nu geëmancipeerd. Als een moderne heer nog op een zinkende boot zit moet hij enkel nog de kinderen laten voorgaan. Vrouwen zijn nu helemaal gelijk aan mannen, ook op zinkende boten.