10 fascinerende feiten die u niet wist over fruit

Fruit is een absoluut noodzakelijk onderdeel van een gezond voedingspatroon. Als zodanig zien we vaak enkele fascinerende feiten over het hoofd over wat we eten. We gaan ervan uit dat sinaasappels oranje zijn en dat een appel per dag de dokter weghoudt. Je weet misschien niet eens dat we al 50 jaar exact dezelfde banaan eten. En heb je je ooit afgevraagd voor hoeveel geld perfect fruit kan gaan? Het antwoord zal je misschien verbazen. Hier zijn 10 bizarre feiten over het snoep van de natuur.

10. De lustopwekkende eigenschappen van de Durian

De durian is een vrucht uit Zuidoost-Azië die bekend staat om zijn giftige geur. Het is zo erg dat het op veel openbare plaatsen in Azië is verbannen, en als je het gewoon bij je hebt, kun je het gebied uit worden gegooid. Minder bekend is echter het lang gekoesterde geloof dat de stinkende vrucht een krachtig afrodisiacum is.

Bekend als “de koning der vruchten”, is het een specifiek geloof onder de Javanen dat het eten van de durian een krachtig en onmiddellijk effect zal hebben op iemands libido. Het eten van het zijdezachte en gladde vruchtvlees zou een sensuele ervaring zijn, die nog krachtiger wordt door de rijke en gecompliceerde smaken van de durian. Volgens het Javaanse gezegde: “Als de doerians vallen, komen de sarongs omhoog.”

De legende begon wortel te schieten toen mensen dieren observeerden die doerian aten en de verliefde paring die onvermijdelijk volgde, en het blijkt dat er iets in de mythe zit. Durian bevat een hoog gehalte aan tryptofaan, dat door het lichaam wordt omgezet in het gelukshormoon serotonine, waardoor plezierige ervaringen, indien aanwezig, nog aangenamer worden. Toen onderzoekers in India besloten het effect van durian op muizen te onderzoeken, ontdekten ze dat er een duidelijke toename was in het libido en vruchtbaarheid bij mannelijke muizen die gedurende een periode van twee weken regelmatig durian kregen.

9. Bananen zijn te perfect

Genetische diversiteit is de sleutel tot de levensduur van een soort. Helaas is dat iets wat bananen niet meer hebben. Hoewel er meer dan 300 verschillende soorten bananen zijn, is er één die verantwoordelijk is voor de overgrote meerderheid die wordt geconsumeerd in Europa, Canada en de Verenigde Staten: de Cavendish. Het is lekker, het is handig en het wordt over de hele wereld verbouwd, van Hawaï tot Thailand tot Midden-Amerika. Het probleem is dat elke Cavendish-banaan, ongeacht waar hij wordt gekweekt en waar hij vandaan komt, genetisch identiek is. Dat betekent dat het kwetsbaar is. Zonder genetische verschillen zou een enkele schimmel of ziekte de wereldbevolking van de meest populaire banaan kunnen uitroeien – en het is al een keer gebeurd. De Gros Michel behield de positie als een van de meest populaire bananen ter wereld totdat een schimmelziekte bijna elke Gros Michel-bananenplant vernietigde en de economieën van bananen producerende landen zoals Honduras verwoestte. Miljarden dollars werden in de bananenindustrie gesluisd om een ​​vervanger te vinden voor de verwoeste Gros Michel.

Ondanks pogingen om een ​​sterkere, meer genetisch gevarieerde bananenvariëteit te creëren, wordt de Cavendish nog steeds geconfronteerd met hetzelfde soort uitsterven als zijn voorganger. Een deel van het probleem is dat bananen zich niet voortplanten uit zaden, omdat die al lang uit de vrucht zijn gekweekt voor smaak en gemak. In plaats daarvan worden bananen grotendeels met de hand bestoven, en vruchtdragende struiken zullen jarenlang stengels opnieuw laten groeien, waardoor de hoeveelheid genetische diversiteit in het gewas wordt beperkt. Ook problematisch is de oorsprong van de banaan: vrijwel alle moderne bananen zijn mutaties die zijn afgeleid van een handvol van slechts ongeveer 10 planten die oorspronkelijk op het Afrikaanse continent werden gekweekt.

8. Perfect fruit kan een grote verdiener zijn

In Japan wordt fruit vaak cadeau gegeven aan familieleden, vrienden, collega’s en zakenpartners. Het wordt gezien als een luxe, en hoe beter het exemplaar van het fruit dat wordt gegeven, hoe gedenkwaardiger het geschenk wordt. Het is dus niet zo verwonderlijk dat er een winkel in Japan is, Senbikiya genaamd, die gespecialiseerd is in alleen de meest perfecte fruitsoorten. Niet alleen zijn de vruchten die in de winkel worden verkocht vrij van vlekken en kneuzingen, ze moeten perfect gevormd zijn, en de meeste zijn zo groot en smaakvol dat ze nep lijken voor iemand die niet gewend is om die hoogte van fruitperfectie te zien.

Een doos met 12 aardbeien kost ongeveer 83 euro, en drie meloenen brengen je ongeveer 419 euro in mindering. Je betaalt niet alleen voor perfectie, je betaalt ook voor de enorme hoeveelheden arbeid die nodig zijn om deze vruchten te laten groeien. Fruit van Japanse teelt is gewilder dan import, en kashouders werken 24 uur per dag, 365 dagen per jaar om ervoor te zorgen dat hun planten worden gekweekt uit alleen de beste, sterkste zaailingen. Ze werken onvermoeibaar om te bepalen dat elke plant een precieze hoeveelheid voedingsstoffen heeft en dat de temperatuur in hun kassen constant wordt gehandhaafd. In sommige gevallen gaat al die moeite naar een enkele wijnstok of plant die een enkel exemplaar fruit produceert. Sommigen van hen krijgen zelfs een hoedje om ze te beschermen tegen de buitenzon, wat zorgt voor een perfecte, egaal gekleurde buitenkant.

7. De meeste bessen zijn geen bessen

Aardbeien, bosbessen, bramen, veenbessen, frambozen – er zijn niet veel voedingsmiddelen die zo gemakkelijk kunnen worden gedefinieerd. Ze hebben tenslotte vaak “bessen” in de naam. Volgens de botanische definitie zijn veel vruchten die we als bessen beschouwen echter geen bessen. Een bes wordt gedefinieerd als een vrucht met een vlezige binnenkant en een buitenste schil, en wordt gevormd door de gehele eierstok van de plant. Dat betekent dat druiven, avocado’s, aubergines, paprika’s, tomaten en zelfs chilipepers botanisch worden geclassificeerd als bessen.

Veenbessen, bosbessen en kruisbessen zijn zogenaamde ‘valse bessen’, wat betekent dat ze uit de eierstok van een plant ontstaan, alleen niet de superieure eierstok die ze als echte bessen zou classificeren.

6. Sinaasappels zijn meestal niet oranje

De kleur oranje is misschien genoemd naar de vrucht, maar de ironie is dat sinaasappels meestal niet de kleur oranje hebben. De kleur oranje werd pas in 1542 gedefinieerd, toen het werd samengevoegd uit woorden die eerder waren gebruikt om naar de vrucht te verwijzen. De eerste vorm was het Arabische woord naranj en het Perzische narang, die beide zijn afgeleid van een Sanskrietwoord, naranga.

Vreemd genoeg zijn de meeste sinaasappels die uit hun tropische geboorteland komen helemaal niet oranje. In hun natuurlijke, rijpe staat, in de warmere landen waar ze worden gekweekt, zit de buitenkant van de sinaasappel vol met chlorofyl, waardoor hij groen wordt. In koudere gebieden wordt het chlorofyl gedood door het koude weer, en vergelijkbaar met de bladeren van een loofboom, komt de oranje kleur van het vlees naar binnen door het groen.

Het zijn eigenlijk de groene sinaasappels die rijp zijn, en degenen die oranje worden, zijn eigenlijk al op weg naar beneden vanaf hun piekperiode van rijpheid.

5. De kers die de duivel bedroog

De Cornelian-kers komt van een sierboom die nauw verwant is aan de kornoelje, en het is een van de oudste vruchten met een lange geschiedenis. Wanneer kersen worden genoemd in oude Griekse, Romeinse en Perzische teksten, verwijzen ze naar dit soort kers. Ze zijn overweldigend zoet, en worden vaak verwerkt tot siropen, jam, gelei en banketbakkerijen in plaats van rechtstreeks te worden gegeten zoals meer bekende soorten kersen.

In Oost-Europa worden ze vaak gebruikt voor wijn en wodka, terwijl ze ook naast olijven zijn gebeitst en op dezelfde manier worden gebruikt. Ze zijn populair geweest in heel Rusland, Azië en het Byzantijnse rijk. Ze maken ook deel uit van een Turkse legende over de duivel. Volgens het verhaal, toen Satan voor het eerst naar Turkije kwam, zag hij dat de kersenbomen de eerste waren die in de lente bedekt waren met bloesems. Hij dacht dat, aangezien de bloesems als eerste verschijnen, de boom de eerste zou zijn die vrucht zou dragen. Hij zat onder de boom en wachtte, terwijl andere bomen om hem heen bloeiden en vrucht droegen. Tegen de tijd dat hij zich realiseerde dat de Cornelia-kersenboom de laatste was die aan het einde van de zomer rijpte, was hij meer dan een beetje boos. Sindsdien wordt de Cornelia-kers Seytan alditan agaci genoemd, of ‘de boom die Satan bedroog’.

4. Watermeloenen zijn al lang een bron van water

Hoewel we watermeloenen tegenwoordig misschien vooral zien als een smakelijke traktatie op een warme zomerdag, werden ze voor het eerst gekweekt om een ​​zeer praktische reden. Enkele van de vroegste verwijzingen naar de teelt van watermeloenen zijn te vinden in Egyptische hiërogliefen die meer dan 5000 jaar oud zijn. Culturen in Afrika, India en de Middellandse Zee hebben allemaal vermeldingen die ook naar de watermeloen verwijzen.

Het was echter David Livingstone die de oorsprong van de watermeloen bevestigde toen hij wilde velden in Afrika aantrof. Watermeloenen gedijen goed in droge gebieden en ze hebben lange tijd een heel belangrijk doel gediend, behalve dat ze een gezond onderdeel van een maaltijd zijn. Watermeloenen bestaan ​​voor ongeveer 92 procent uit water en in veel droge gebieden van Afrika wordt de vrucht al lang aangeboord en gebruikt als waterbron voor zowel mens als dier.

Er is zelfs bewijs gevonden dat ze door ontdekkingsreizigers werden gedragen als een soort natuurlijk voorkomende waterfles. Een ander voordeel van watermeloenen is dat er geen afval is en dat al het fruit gegeten kan worden. Afgezien van het sappige vruchtvlees, kunnen de zaden worden geroosterd en zelfs van de schil worden conserven gemaakt. In sommige gebieden wordt het gebeitst en ingeblikt of gepekeld om het te bewaren. Het zoete sap van een watermeloen wordt in Rusland gebruikt voor het maken van bier en kan ook als basis voor siropen worden gebruikt.

3. Moeder had gelijk over appels

We hebben allemaal gehoord dat een appel per dag de dokter weghoudt. We hebben het zelfs zo vaak gehoord dat het gemakkelijk is om het op te schrijven als het verhaal van een andere vrouw dat al eeuwen wordt herhaald. Er is echter voldoende wetenschappelijk bewijs dat het de absolute waarheid is, en regelmatig appels eten kan je gezondheidsvoordelen opleveren waar zelfs je moeder waarschijnlijk niet aan heeft gedacht.

Een onderzoek van de Florida State University heeft aangetoond dat het eten van slechts een handvol van gedroogde appels over een periode van zes maanden zal resulteren in een drastische verlaging van het slechte cholesterol, en hetzelfde onderzoek toonde een verband aan tussen appels en gewichtsverlies. We weten allemaal dat appels vol zitten met goede dingen zoals vitamine C, maar wat betekent dat op de lange termijn?

Langetermijnstudies hebben aangetoond dat degenen die appels eten een lager risico op een beroerte hebben, een betere ademhalingsfunctie hebben en gemakkelijker een gezond gewicht behouden. Appels kunnen ook het risico op sommige vormen van kanker met maar liefst de helft verminderen, de hersenfunctie en cellulaire gezondheid verbeteren, de ontwikkeling van dementie en aanverwante ziekten voorkomen en het risico op diabetes verminderen.

Er zijn overblijfselen van appels gevonden in prehistorische nederzettingen die teruggaan tot 6.500 voor Christus, en we kunnen nog steeds enkele van dezelfde appelsoorten proeven als onze oude voorouders.

2. Chimpansees waarderen verboden fruit

We kennen allemaal het bijbelse verhaal van Adam, Eva en de verboden vrucht, maar het blijkt dat het idee van de verboden vrucht ook een beetje opwindend is voor chimpansees. Onderzoekers van de Universiteit van Stirling in Schotland onderzochten de verkeringsgewoonten van chimpansees in het wild en ontdekten dat de dames er echt wild van werden als een mannetje hen wat fruit bracht.

De studie volgde het gedrag van chimpansees die buiten een dorp in de Republiek Guinee woonden. Mannetjes zouden zenuwachtig de stad in trekken, papaja’s stelen en ze terugbrengen naar hun vriendinnen. Het resultaat was een grote kans op verzorging en seks aangeboden door het vrouwtje. Onderzoekers geloven dat het niet alleen het eten is dat ze waardeert, maar ook het opstandige gedrag, hoewel ze nooit echt gevaar liepen te worden geschaad door hun menselijke buren die chimpansees respecteren.

Wanneer mannetjes voedsel in het wild vonden, kwamen ze er veel minder snel mee terug als een offer aan een bereidwillige en gewillige vrouw, maar gestolen fruit was een zeer gewaardeerde prijs. Hoewel papaja’s het meest werden aangeboden en gedeeld, gaven ze ook de voorkeur aan ananas en sinaasappels.

1. De legendarische geschiedenis van Guarana

Als je kijkt naar de inhoud van een energiedrank, is de kans groot dat guarana als een van de hoofdingrediënten wordt vermeld. We zien het tegenwoordig overal, en de meesten van ons drinken het zonder er veel over na te denken. Maar het heeft een lange en nogal legendarische geschiedenis en mythologie. Volgens de legende groeide de uniek eng uitziende vrucht uit het oog van een vermoorde jongen. Het is niet moeilijk om te zien hoe dat tot stand kwam, want het ziet eruit als een brede, rollende, bloeddoorlopen oogbol.

Je hebt misschien gehoord dat guarana als afrodisiacum wordt gebruikt, meestal in de vorm van een drankje met andere ingrediënten zoals noten en vogeleieren, maar dat is eigenlijk een vrij recent gebruik voor de bes, bijna net zo recent als de opkomst in energiedrankjes. Europese missionarissen in het 17e-eeuwse Brazilië registreerden het gebruik van de bes door de inheemse bevolking en merkten op dat het hen niet alleen energie gaf, maar ook het hongergevoel tegenging.

Het werd een koloniaal handelsartikel waarvan werd gezegd dat het het lichaam hielp beschermen tegen ziektes, maar waarvan bekend was dat te veel ervan slapeloosheid veroorzaakte. Men denkt dat de cafeïne die in de guaranabes wordt gevonden verschilt van de cafeïne in koffie. Guarana bevat chemische componenten die tannines worden genoemd en waarvan wordt gedacht dat ze een langduriger effect hebben dan cafeïne uit andere bronnen. Al ontelbare eeuwen worden guarana-bessenzaden verpoederd of gerookt in een lang proces dat met de hand wordt gedaan. Het drinken van goed bereide guarana kan centraal staan ​​bij formele gelegenheden en bijeenkomsten, waar groepen mensen rond een kalebaskom staan- nogal een verschil met het slurpen van energiedrankjes dat een groot deel van de wereld tegenwoordig doet.