apr 03 2022

10 seriemoordenaars over waarom ze het deden, in hun eigen woorden

Er is iets pervers fascinerends aan moordenaars. Mensen letten op als ze verhalen horen over monsters die levens verwoesten. Wij willen meer weten. We willen het begrijpen en onze gedachten eromheen wikkelen. Het is misschien onmogelijk om echt te begrijpen waarom seriemoordenaars doen wat ze doen. Sommigen hebben echter geprobeerd het uit te leggen en hebben een beetje inzicht gegeven in hoe de dingen werken in de geest van een moordenaar.

10. Jeffrey Dahmer

“Moord was slechts een middel om een doel te bereiken”, zei Jeffrey Dahmer tegen een verslaggever van MSNBC. In zijn geval was moorden maar een klein deel van zijn misdaden. In de loop van 13 jaar heeft hij mannen verkracht, vermoord, in stukken gesneden en gekannibaliseerd – en koos, in zijn woorden, “de best uitziende jongens” die hij kon vinden.

“Ik wilde de persoon gewoon onder mijn volledige controle hebben,” Dahmer zei. “Niet hoeven nadenken over hun wensen. Ik kan ze daar zo lang houden als ik wil.” Als kind worstelde Dahmer met een gevoel van machteloosheid. Voor een deel kwam dat hulpeloze gevoel voort uit zijn worsteling met zijn homoseksualiteit.

“Rond mijn veertiende of vijftiende kreeg ik obsessieve gedachten over geweld vermengd met seks, en het werd alleen maar erger en erger”, legde hij uit.

Toen hij zijn eerste slachtoffer eenmaal had vermoord, zei Dahmer: “… leek het alsof het vanaf dat moment controle over mijn leven had. Na de tweede keer leek het alsof de dwang om het te doen te sterk was, en ik probeerde niet eens om het daarna te stoppen.”

Door zijn slachtoffers te kannibaliseren, zei hij, “gaf ik me het gevoel dat ze een permanent deel van mij waren. . . . Het gaf me een seksuele bevrediging om dat te doen.’ ‘Ik deed uiteindelijk wat ik deed als een manier om me volledig onder controle te voelen. Mijn eigen kleine wereld creëren waar ik het laatste woord had.”

9. Ted Bundy

17 uur voor zijn executie ging Ted Bundy zitten met dominee James Dobson voor zijn laatste interview. “Wat nu door mijn hoofd gaat,” zei Ted Bundy tegen de evangelist, “is om de minuten en uren die ik nog heb zo vruchtbaar mogelijk te gebruiken.”

Hij wilde uitleggen waarom hij was geëindigd zoals hij deed. Hij was niet, legde hij uit, het product van een slechte jeugd. “Ik ben opgegroeid in een prachtig huis met twee toegewijde en liefhebbende ouders.”

In plaats daarvan beschuldigde hij zijn verandering in het vinden van softcore-porno in drogisterijen toen hij 12 jaar oud was. Het bracht hem ertoe om steeds hardere dingen te zoeken. “De mensen dumpten hun afval en alles wat ze uit het huis en van tijd tot tijd opruimen,” zei hij. Door hun afval te doorzoeken, zouden hij en zijn vrienden ‘pornografische boeken van een hardere aard’ vinden.

‘Het voedt dit soort denkproces’, beweerde Bundy. „Als je er eenmaal aan verslaafd raakt . . . je blijft zoeken naar krachtigere, explicietere, meer grafische soorten materiaal. . . totdat je het punt bereikt waarop de pornografie maar zo ver gaat … bereik je dat startpunt waar je je begint af te vragen of . . . als je het misschien doet, krijg je datgene waar je niet meer over kunt lezen en naar kunt kijken.’

‘Ik geef pornografie niet de schuld,’ zei Bundy. “Ik zeg niet dat het ervoor zorgde dat ik naar buiten ging en bepaalde dingen deed.” In plaats daarvan “hielp pornografie eenvoudigweg het soort gewelddadig gedrag te vormen en vorm te geven” dat zijn leven zou overnemen.

8. Paul Bernardo

“Het is allemaal macht en controle”, zei Paul Bernardo tegen de politie terwijl hij in beroep ging tegen zijn straf. Dit was 11 jaar nadat hij en zijn vrouw, Karla Holmoka, werden gearresteerd. Ze waren door de media bestempeld als de ‘Ken en Barbie-moordenaars’ vanwege hun gezonde uiterlijk en hun groteske moorden.

Als kerstcadeau aan haar nieuwe echtgenoot liet Karla Paul haar eigen zus verkrachten en vermoorden. Van daaruit gingen de twee hetzelfde doen met meisjes in het hele land. Ondanks het ‘Ken’-label in de media, schrijft Bernardo zijn wreedheid toe aan een jeugd van onzekerheid. “Ik was het type man dat zou verstijven bij honkbalspelen”, zei hij tegen het Hof van Beroep. “Ik wild niet zwaaien met de bat omdat ik wist dat ik ging missen.

Ik herinner me de eerste keer dat ik ging wachten bij Mother’s Pizza, ik was zo bang om naar de tafel te lopen.’

Zijn verkrachtingen, zo beweert hij, waren voor hem een manier om zijn angst voor seksuele prestaties te overwinnen. “Dat was wat ik toen had, dus ik gebruikte seks als een ondeugd.”

Nu, achter de tralies, lijkt Bernardo die kracht niet meer te voelen. Hij zei tegen de politie: “Ik ben het ergste stuk stront op aarde.”

7. Anatoly Onoprienko

“Voor mij is het doden van mensen als het opmaken van een dekbed”, zei Anatoly Onoprienko tegen journalist Mark Franchetti. Hij had 52 mensen afgeslacht in de loop van 7 jaar. Tegen de tijd dat hij gevangen zat, had hij de bijnaam Het beest van Oekraïne verdiend. Hij had totaal geen berouw.

“Mannen, vrouwen, oude mensen, kinderen, ze zijn allemaal hetzelfde”, vertelde Onoprienko aan Franchetti. “Ik heb nooit medelijden gehad met degenen die ik heb vermoord. Geen liefde, geen haat, gewoon blinde onverschilligheid. Ik zie ze niet als individuen, maar als massa’s.’

‘Ik word klaargestoomd om Satan te dienen’, beweerde hij. “Ik ben overgenomen door een hogere kracht, iets telepathisch of kosmisch, wat mij dreef. Ik wilde bijvoorbeeld de eerste vrouw van mijn broer vermoorden, omdat ik haar haatte. Ik wilde haar echt vermoorden, maar ik kon niet omdat ik het bevel niet had ontvangen. Ik heb er de hele tijd op gewacht, maar het kwam niet.’

‘Als ik ooit wordt vrijgelaten, begin ik weer met moorden,’ zei hij. “Maar deze keer zal het erger zijn. 10 keer erger. De drang is er.”

6. Yang Xinhai

Geen enkele moordenaar in de geschiedenis van China heeft zoveel levens geëindigd als Yang Xinhai. In een periode van slechts vier jaar heeft hij 67 mensen afgeslacht. Hij ging huizen binnen, meestal die van boeren, en verkrachtte en vermoordde hele families.

Volgens het nieuws was de oorzaak een breuk. “Zijn vriendin heeft het uitgemaakt met hem. . . en als gevolg daarvan ontwikkelde Yang Zhiya een wraakzuchtige houding ten opzichte van de samenleving”, beweerde iemand. Anderen bestempelden hem als een vijand van de samenleving. “Hij pleegde misdaden om de samenleving alleen maar schade te berokkenen”, vertelde een officier aan het nieuws.

Een andere krant meldde dat hij ‘wraakgevoelens tegen de samenleving koesterde’. Yang Xinhai zelf was echter meer stoïcijns in zijn verklaring. “Ik heb geen zin om deel uit te maken van de samenleving. De samenleving is niet mijn zorg’, zei hij voor zijn executie. “Toen ik mensen vermoordde, had ik een verlangen. Dit inspireerde me om meer te doden. Het kan me niet schelen of ze leven of niet. Het kan mij niets schelen.’

Yang Xinhai behandelt zijn bloedbad als iets onopvallends. “Mensen doden is heel gewoon”, zei hij. “Niets speciaals.”

5. Andrei Chikatilo

“Toen ik mijn mes gebruikte, bracht dat psychologische verlichting”, zei de Russische seriemoordenaar Andrei Chikatilo. Hij had er vaak gebruik van gemaakt. Hij was verantwoordelijk voor de dood van 53 mensen, voornamelijk zwervers en verstandelijk gehandicapten. Zijn moorden waren wreed. Hij stak ogen uit, kauwde op organen en propte lichamen vol met vuil.

Chikatilo zei dat hij had gedroomd van een beter leven. “Ik droomde van een grote politieke carrière en eindigde met dit niets-leven, op stations en in treinen.” Toen hij zwervers seks zag hebben, herinnerde het hem aan zijn eigen onmacht en zijn mislukkingen.

“Ik begon me af te vragen of deze laagwaardige elementen bestaansrecht hebben.” Als hij zijn slachtoffers het bos in lokte, raakte hij opgewonden. “Ik zou beginnen te trillen. Het was als koorts, ‘zei Chikatilo. “Ik veranderde gewoon in een beest, in een wild dier.”

De moorden, zei hij tegen de rechtbank, brachten hem seksueel genot en een gevoel van opluchting. ‘Ik weet dat ik vernietigd moet worden’, zei Chikatilo. “Ik begrijp dat. Ik was een fout van de natuur.”

4. Charles Cullen

Hij werd “De Engel des Doods” genoemd. Gedurende een periode van 16 jaar gebruikte Charles Cullen het vertrouwen dat zijn baan als verpleegster hem had verdiend om stilletjes te doden. Hij doodde ergens tussen de 30 en 40 mensen en bracht ze om met dodelijke doses medicijnen.

“Ik dacht dat mensen niet meer leden”, vertelde Cullen aan een verslaggever. “In zekere zin dacht ik dat ik hielp.” Het is een vreemde verklaring. Ondanks de implicatie was Cullen geen Dr. Kevorkian. Zijn slachtoffers waren geen terminale patiënten die onnodige pijn leden. Het waren over het algemeen gezonde mensen, met tientallen jaren van vol en gelukkig leven voor de boeg.

Geconfronteerd met die tegenstrijdigheid zei Cullen gewoon: “Mijn doel hier is niet om te rechtvaardigen wat ik deed.” Hij worstelde naar woorden, voordat hij naar buiten kwam: ‘Het enige wat ik kan zeggen is dat ik me op dat moment overweldigd voelde. Het voelde alsof ik iets moest doen, en dat deed ik ook.” Als hij niet was gepakt, zei Cullen tegen de verslaggever: “Ik weet niet echt of ik zou zijn gestopt.”

3. Aileen Wuornos

Aileen Wuornos krijgt behoorlijk wat meer sympathie dan zelfs zij denkt dat ze verdient. Wuornos, die zeven mannen vermoordde, is misschien het best bekend als het onderwerp van de film Monster, waarin Charlize Theron haar portretteerde als een vrouw die werd geplaagd door haar eigen harde leven en geestesziekte.

Wuornos zelf houdt echter vol dat ze niet gek is. “Ik ben iemand die een grote hekel heeft aan het menselijk leven en zou opnieuw moorden”, schreef ze in een brief aan het Hooggerechtshof van Florida. Ze pleitte schuldig in de rechtszaak en bood geen verdediging voor zichzelf, behalve te beweren dat haar eerste slachtoffer haar gewelddadig had verkracht. Ze beëindigde haar tirade door naar de assistent-officier van justitie te schreeuwen: “Ik hoop dat je vrouw en kinderen in de reet worden verkracht!”

Voor haar executie ging ze in een gekke, onstuimige tirade die op film werd vastgelegd. ‘Ik heb die mannen vermoord, ze ijskoud beroofd. En ik zou het ook nog een keer doen’, zei ze. “Er is geen kans om me in leven te houden of zo, want ik zou opnieuw moorden. Ik heb een haat die door mijn systeem kruipt.”

2. Tommy Lynn Sells

“De eerste keer dat ik dope deed, was het beste gevoel dat ik ooit in mijn leven heb gehad”, vertelde Tommy Lynn Sells aan ABC News. “De eerste keer dat ik iemand vermoordde, was het zo’n rush. Het was gewoon zo, elke keer dat ik het deed was als een shot dope, het was weer die rush, en ik begon die high na te jagen.” Hij was gearresteerd en beschuldigd van de moord op een 13-jarig meisje, dat hij 16 keer had gestoken terwijl ze sliep. Ze was slechts een van zijn slachtoffers – hij had er al minstens 21 meer vermoord.

Nu, in afwachting van zijn executie, probeerde hij uit te leggen waarom hij het had gedaan. “Ik heb geen aan- en uitknop”, vertelde hij hen. “Ik ben net achter dat medicijn aan. Ik ben op zoek naar dat gevoel.’ Die drug was voor Sells moord. “Ik hou ervan om de ogen te zien vervagen, de pupil te zien vervagen,” zei hij. “Het is net alsof ze hun ziel bevrijden.”

1. David Berkowitz

De Zoon van Sam (Son of Sam), David Berkowitz, terroriseerde New York met een reeks moorden in de zomer van 1977. Het is bekend dat hij beweerde dat zijn hond hem had gezegd te doden. Maar 25 jaar later, toen hij met Larry King sprak, distantieerde hij zich van het hondenverhaal.

“Het gaat echt terug naar de kindertijd en de worstelingen die ik als kind had, veel psychologische problemen toen ik opgroeide”, zei Berkowitz. “Als kind had ik hele zware depressies. Ik was erg suïcidaal.”

In zijn volwassen jaren ging Berkowitz een periode van extreme eenzaamheid in. “Op dat moment had ik een pact met de duivel gesloten, ik had me door dit satanische ding laten beheersen en ik voelde deze paranormale krachten”, zei hij. “Ik voelde me op de een of andere manier onoverwinnelijk. Ik voelde dat ik deze kracht had en ik werd, onbekend voor mij, langzaam naar een pad van vernietiging geleid.’

Het gevoel van onoverwinnelijkheid was niet positief. “Ik voelde me net een gehersenspoelde robot”, legde hij uit. “Ik voelde gewoon dat iets anders me beheerste. . . Ik dacht dat [doden] was wat ik moest doen.’ ‘Ik sta er helemaal niet bij stil. Het was iets ‘, zei Berkowitz tegen Larry King. “Het was iets verschrikkelijks.”