Top 10 ongelooflijk gevaarlijke sporten

U herinnert het zich misschien niet meer, maar er was een tijd dat sport een hoger doel had dan louter  amusement en reclame. Vroegere sporten als schermen, worstelen, boogschieten en vijfkamp trainden mensen in de praktische krijgskunst. Later werd in de sport opnieuw gefocust om de fysieke fitheid te verbeteren. Maar de volgende lijst toont gevaarlijke bezigheden waar moderne sport is verworden tot een soort van doodswens.

10. Street Luging

Beklim een ​​grote heuvel op een opensnelweg, ga op je rug liggen op een langwerpig skateboard en rol naar beneden. Verzamel snelheid en probeer niet dood te gaan. Dat wordt moeilijk, want je hebt geen remmen, je bent een centimeter verwijderd van het wegdek en je jeukt om te zien hoe je beenmerg eruitziet, en je presenteert een visueel profiel aan passerende voertuigen dat slechts iets groter is dan een plas water. Dat is wat je zult zijn als je iets hebt dat in de buurt komt van een terugval in concentratie of geluk.

9. Heli skiën

Er is een reden waarom sommige dingen zo ontoegankelijk zijn – het is Gods manier om te zeggen: “Wees niet dom”. Toch betalen mensen veel euro’s om met een helikopter (voor 500 per keer) naar ongerepte sneeuwtoppen te worden gebracht, waar ze op maagdelijke hellingen springen en ver van de drukte skiën, maar heel dicht bij lawines. Zelfs de helikoptervlucht kan gevaarlijk zijn, en velen zijn omgekomen op weg naar ongerepte sneeuw (Frank Wells, voormalig president van The Walt Disney Co. stierf in een helikoptercrash tijdens een heliski-trip in 1994).

8. Surfen op grote golven

Laten we hier niet gek worden: niemand zegt dat surfen niet leuk is en of dat het geen goed excuus is om meiden in bikini te ontmoeten. Big Wave Surfing zet de knop op 11 door surfers in monsterachtige golven van vele meters hoog te slepen die sterk genoeg zijn om dorpen te verpletteren. Dus als de brute kracht van de golf je niet doodt of je zo ver onder water begraaft dat je verdrinkt, kun je nog steeds je hoofd op ondergedompelde rotsen slaan of je eigen board niet ontwijken dat langs je raast.

7. Stieren rijden

Rodeo begon als de gymnastiek van de veeteelt: een reeks zeer specifieke wedstrijden die werden genomen uit de belangrijkste aspecten van de veeteelt in het Wilde Westen. Maar er was en zal nooit een reden zijn om op een stier te rijden: de enige praktische toepassing ervan is om je je eigen baan te laten waarderen, zelfs als je werkloos bent.

6. Stierenrennen

Het rennen van de stieren (“encierro”) is een “sport” waarbij mensen rennen voor stieren die zijn losgelaten op een baan door de straten van een stad. Er zijn eigenlijk verschillende encierros, maar de meest bekende is in Pamplona, ​​Spanje, en die werd al genoemd in Hemingway’s “The Sun Also Rises” en “Death in the Afternoon”. Elke dwaas van boven de achttien met meer bravoure dan hersens kan meedoen. Jaarlijks raken tussen de 200 en 300 mensen gewond, meestal met kneuzingen als gevolg van vallen. Sinds 1910 zijn meer dan 15 mensen omgekomen bij de stierenrennen in Pamplona.

5. Cheerleading

Vergeet de watjes die pads en helmen dragen – het echte gevaar bevindt zich aan de zijlijn, waar oestrogeen en adrenaline worden gecombineerd in een van de meest attractieve sporten. Naar schatting zijn er meer dan 20.000 gemelde cheerleadingblessures per jaar, waardoor cheerleaden de meest blessuregevoelige sport ter wereld voor vrouwen is. Veel voorkomende verwondingen zijn gebroken benen en ruggenmergletsel.

4. Motorracen

Motorrijden is de gevaarlijkste autosport ter wereld. Slechts een voorbeeld is het Isle of Man TT-evenement, dat een rijke geschiedenis van 100 jaar heeft. Maar in die tijd zijn er meer dan 220 doden gevallen. De coureurs in de race moeten hun evenwicht bewaren terwijl ze door allerlei soorten obstakels rijden, zoals rotsen en bomen, en zelfs insecten op hun voorruit. Dit alles gebeurt tijdens het rijden met een extreem hoge snelheid.

3. Klimmen op grote hoogte

Tegenwoordig valt er ongeveer één dode voor elke zes succesvolle beklimmingen op de Everest, en elk slachtoffer moest op de weg naar boven lijken passeren. Echte bergbeklimmers worden geconfronteerd met elke dreiging die je maar kunt bedenken, tot en met verdrinking toe. De zwaartekracht moet in de rij staan ​​voor zijn kans om je te doden, aangezien hypoxie, onderkoeling, bevriezing en longontsteking allemaal vooraf gereserveerd zijn. Zelfs een gewone verwonding kan dodelijk zijn, omdat reddingshelikopters je gewoon niet kunnen bereiken en je vrienden misschien te versuft zijn om te helpen. Maar als je naar de top gaat (je zult waarschijnlijk in de rij moeten wachten), houd die bril dan op, anders verbrand je je hoornvliezen door overmatige UV-straling. Tot op heden zijn 179 van de 1.300 verschillende Everest-beklimmers overleden, maar de sterftecijfers zijn sinds 1990 beginnen af ​​te nemen.

2. BASE Jumping

Weet je, we noemden dit gedrag “poging tot zelfmoord”. BASE-jumpers slingeren zich gewillig van gebouwen, antennes, overspanningen of aarde met niets anders dan een met de hand opgestelde parachute om “vertragingstrauma’s” te voorkomen. In dit spel is het niet nodig om de score bij te houden: de winnaar is degene die NIET STERFT. Gelukkige verliezers worden terug gesmeten in het object waar ze net vanaf zijn gesprongen of breken alles wat ze hebben gemaakt van bijvoorbeeld bot. Volgens Harry Parker van The International PRO BASE Circuit sterven er elk jaar tussen de 5 en 15 mensen. Dit is een sport die bijna overal illegaal is, en terecht.

1. Grotduiken

Neem alle gebruikelijke gevaren van duiken (zelf een gevaarlijke activiteit) en voeg het verkennen van onbekend terrein, vriestemperaturen, slecht zicht en krappe ruimtes toe. En vergeet die tikkende klok op uw luchttoevoer niet – u kunt niet zomaar “omhoog” gaan om te ademen (met het risico van “the bends”). Bovendien is het nog steeds een wilderniservaring, en in sommige grotten leven zelfs wilde dieren. Volgens een herstelteam in San Marcos zijn er sinds de jaren zestig meer dan 500 doden gevallen door deze sport. De risico’s zijn zo hoog dat ervaring weinig bescherming biedt – veel van deze slachtoffers zijn duikinstructeurs en technische duikers geweest. Als gevolg hiervan definieert de National Speleological Society een ‘succesvolle’ grotduik als ‘een waar je van terugkeert’. Misschien moeten ze die logica volgen en een “intelligente” grotduik definiëren als “een die je niet neemt”.