Top 10 gruwelijke manieren van executie

Sinds we de geschiedenis van ons ras begonnen op te schrijven, heeft de mens vaak weerzinwekkende methoden bedacht om te doden voor straf. Dit is een lijst van de meest weerzinwekkende executiemethoden uit de geschiedenis. Gelukkig worden de meeste niet meer gebruikt.

10. Koperen stier

De koperen stier werd uitgevonden door Perilaus van Athene (een koperwerker) in de 6e eeuw voor Christus en aangeboden aan Phalaris, tiran van Agrigentum, als een geschenk. Het was een grote koperen stier die van binnen helemaal hol was met een deur aan de zijkant die groot genoeg was voor een man om naar binnen te gaan. Als de man eenmaal in de stier was, zou er een vuur onder worden aangestoken om hem dood te roosteren.

In de kop van de stier plaatste Perilaus een reeks buizen die waren ontworpen om het geschreeuw van het slachtoffer te versterken en het te laten klinken als het gebrul van een stier. Interessant is dat Perilaus de eerste persoon was die de pijn van de stier voelde. Nadat Perilaus tegen Phalaris had gezegd: “[zijn geschreeuw] zal door de pijpen naar je toekomen als het tederste, meest pathetische, meest melodieuze gebrul”, walgde Phalaris zo van afschuw dat hij Perilaus beval zelf de stier binnen te gaan.

Lucianus vertelt het verhaal:
‘Zijn woorden brachten me in opstand. Ik walgde van de gedachte aan zo’n ingenieuze wreedheid en besloot de handwerksman in natura te straffen. ‘Als dit meer is dan een loze opschepperij, Perilaus,’ zei ik tegen hem, ‘als je kunst echt dit effect kan hebben, ga dan naar binnen en doe alsof je brult; en we zullen zien of de pijpen zulke muziek zullen maken als jij beschrijft.” Hij stemde toe; en toen hij binnen was, sloot ik de opening en beval een vuur aan te steken. “Ontvang,” riep ik, “de gepaste beloning voor je wonderbaarlijke kunst: laat de muziekmeester als eerste spelen.”

Perilaus werd uit de stier gehaald voordat hij stierf en Phalaris liet hem van een klif gooien. De koperen stier werd een van de meest voorkomende executiemethoden in het oude Griekenland. Het zou geen marteling heten als het geen pijn deed.

9. Opknopen en vierendelen

Het ophangen en vierendelen was de gebruikelijke vorm van straf in Engeland voor de misdaad van verraad, die werd beschouwd als de ergste misdaad die je kon begaan. De straf werd alleen toegepast op mannen – vrouwen die schuldig werden bevonden aan verraad werden op de brandstapel verbrand. Ongelooflijk, maar deze straf bleef tot 1814 in de wet staan. De eerste fase van de executie was om vastgebonden te worden aan een houten frame en achter een paard te worden gesleept naar de plaats van je dood. Daarna zou de crimineel worden opgehangen totdat ze bijna dood waren.

De crimineel zou dan van de strop worden verwijderd en op een tafel worden gelegd. De beul zou dan de ingewanden van het slachtoffer opensnijden en die voor zijn ogen verbranden. Op dat moment zou hij nog in leven zijn. De persoon zou dan worden onthoofd en hun lichaam zou in vieren worden gesneden.

Samuel Pepys was in zijn beroemde dagboek ooggetuige bij een van deze executies:
’s Morgens ging ik naar Charing Cross om te zien hoe generaal-majoor Harrison werd opgehangen en in vieren gedeeld; wat daar werd gedaan. Hij zag er zo opgewekt uit als een man in die toestand zou kunnen zijn. Weldra werd hij neergeslagen, en zijn hoofd en hart werden getoond aan de mensen, waarbij een groot gejuich klonk. Er wordt gezegd dat hij zei dat hij zeker spoedig aan de rechterhand van Christus zou komen om hen te oordelen die hem nu hadden geoordeeld.

8. De brandstapel

Verbranden op de brandstapel werd normaal gesproken op twee manieren gedaan. In de eerste zou het slachtoffer naar het midden van een muur van stokken en stro worden geleid en aan een paal worden vastgebonden, waarna de ruimte tussen de crimineel en de muur zou worden opgevuld met hout. Er wordt aangenomen dat dit de manier is waarop Jeanne d’Arc werd verbrand.

De andere methode was om stokken en stro op te stapelen tot alleen de kuiten. Wanneer het werd uitgevoerd door een ervaren beul, zou de persoon in deze volgorde branden: kuiten, dijen en handen, romp en onderarmen, borsten, bovenborst, gezicht; en dan uiteindelijk de dood. Onnodig te zeggen dat dit ondraaglijk moet zijn geweest.

Als een groot aantal mensen tegelijkertijd werd verbrand, zou de dood kunnen optreden door koolmonoxidevergiftiging voordat het vuur je bereikte. Als het vuur klein was, zou je kunnen sterven aan shock of bloedverlies. In latere versies van branden op de brandstapel zou de crimineel worden opgehangen tot hij dood was en vervolgens symbolisch verbrand worden. Deze executiemethode werd in de meeste delen van Europa gebruikt om heksen te verbranden, maar werd in Engeland niet voor dat doel gebruikt.

7. Ling Chi

Ling Chi – executie door langzaam snijden – werd in China beoefend totdat het in 1905 verboden werd. Bij de executie wordt de crimineel langzaam in de armen, benen en borst gesneden, totdat ze uiteindelijk worden onthoofd of in het hart worden gestoken. Veel westerse beschrijvingen van de executiemethode zijn grotendeels overdreven, en sommigen beweren dat de uitvoering dagen zou kunnen duren.

Een modern ooggetuigenverslag van journalist en politicus Henry Norman beschrijft een executie als volgt:
De misdadiger wordt aan een ruw kruis vastgemaakt en de beul, gewapend met een scherp mes, begint met het grijpen van handenvol van de vlezige delen van het lichaam, zoals de dijen en de borsten, en snijdt ze af. Daarna verwijdert hij één voor één de gewrichten en de uitwassen van het lichaam: neus en oren, vingers en tenen. Daarna worden de ledematen stukje bij beetje afgesneden bij de polsen en de enkels, de ellebogen en knieën, de schouders en heupen. Ten slotte wordt het slachtoffer in het hart gestoken en wordt zijn hoofd afgehakt.

6. Het breekwiel

Het breekwiel stond ook bekend als het Catharinawiel en was een middeleeuws executieapparaat. De crimineel zou worden vastgemaakt aan een karrenwiel met zijn armen en benen gestrekt langs de spaken. Het wiel zou worden gemaakt om te draaien, terwijl een zware metalen staaf of hamer botbrekende slagen zou toedienen aan verschillende delen van het lichaam tussen de spaken.

Als een barmhartige executie was bevolen, zouden, nadat een groot aantal botten was verbrijzeld, dodelijke klappen worden uitgedeeld. In gevallen waarin geen genade werd aangeboden, bleef de crimineel aan het wiel totdat ze stierven – dit kon soms dagen duren en de persoon stierf van shock en uitdroging. Nadat het verbrijzelen voltooid was werd de persoon naar de top van een paal gehesen zodat vogels het, soms nog levende, lichaam konden opeten.

In Frankrijk werd soms een speciale genade aangeboden waarbij de misdadiger zou worden gewurgd voordat de slagen werden toegediend, of na slechts twee of drie.

5. Dood door koken

Bij het koken wordt de veroordeelde naakt uitgekleed en ofwel in een vat met kokende vloeistof geplaatst, of in een vat met koude vloeistof dat vervolgens tot koken wordt verwarmd. De vloeistof kan olie, zuur, teer, water of gesmolten lood zijn. Tijdens het bewind van koning Hendrik VIII was het een straf die speciaal was voorbehouden aan gifmengers.

De preambule van het statuut van Hendrik VIII in 1531 reciteert dat ene Richard Roose (of Coke), een kok, door vergif in voedsel te doen dat bestemd was voor het huishouden van de bisschop van Rochester en voor de armen van de parochie van Lambeth, een man en een vrouw doodde. Hij werd schuldig bevonden aan verraad en veroordeeld om zonder hulp van geestelijken ter dood te worden gekookt. Hij werd publiekelijk gekookt in Smithfield. In hetzelfde jaar werd een dienstmeid voor het vergiftigen van haar minnares gekookt in King’s Lynn.

De “Chronicle of the Grey Friars of London” (uitgegeven door de Camden Society) heeft een verslag van een geval in Smithfield, waarin een man aan een ketting werd vastgemaakt en verschillende keren in kokend water werd neergelaten totdat hij dood was. Tegenwoordig wordt Idi Amin ervan beschuldigd deze executiemethode op zijn vijanden te hebben gebruikt.

4. Villen

Executie door villen is wanneer de huid van de crimineel van zijn lichaam wordt verwijderd met behulp van een zeer scherp mes. Daarbij wordt geprobeerd de huid intact te houden. Dit is een zeer oude methode van executie. De apostel Bartholomeus werd gevild en ondersteboven gekruisigd. Zijn huid en beenderen worden bewaard in een kathedraal op Sicilië.

Er zijn verslagen van Assyriërs die de huid van een gevangengenomen vijand of opstandige heerser afstroopten en deze aan de muur van zijn stad spijkerden, als waarschuwing voor iedereen die hun macht zou trotseren. De Azteken van Mexico hebben slachtoffers van rituele mensenoffers gevild, meestal na de dood. Hoewel deze executiemethode in geen enkel land geoorloofd is, zouden regeringstroepen in Myanmar in 2000 alle mannen van een Karenni-dorp hebben gevild.

3. Kettingstraffen

Necklacing is een soort executie waarbij een rubberen band met benzine wordt gevuld, over de armen en borst van het slachtoffer wordt geduwd en in brand wordt gestoken. Het was een gangbare praktijk in Zuid-Afrika tijdens de anti-apartheidsstrijd van de jaren tachtig en negentig. Soms werden kettingstraffen uitgesproken tegen vermeende criminelen door ‘volksrechtbanken’ die in zwarte townships waren gevestigd als een middel om het apartheidsstelsel te omzeilen.

Kettingstraffen werden ook gebruikt om leden van de zwarte gemeenschap te straffen die werden gezien als medewerkers van het apartheidsregime. Deze omvatten zwarte politieagenten, gemeenteraadsleden en anderen, evenals hun familieleden en medewerkers. De praktijk werd vaak uitgevoerd in naam van het African National Congress (ANC), en werd zelfs gesteund door Winnie Mandela, de toenmalige echtgenote van de gevangengenomen Nelson Mandela en een hooggeplaatst lid van het ANC, hoewel het ANC de praktijk officieel veroordeelde.

Kettingstraffen zijn ook voorgekomen in Brazilië en Haïti, en ten minste één persoon werd op deze manier gedood in Nigeria tijdens moslimprotesten tegen de Mohammed-cartoons.

2. Scafisme

Scafisme is een oude Perzische executiemethode. Volgens Wikipedia zou een naakte persoon stevig worden vastgemaakt in een rug-aan-rug paar smalle roeiboten (of in sommige variaties een uitgeholde boomstam), waarbij het hoofd, de handen en de voeten uit deze geïmproviseerde container staken. De veroordeelde werd gedwongen melk en honing te drinken tot het punt waarop hij ernstige diarree kreeg, en er zou nog meer honing op zijn lichaam worden gewreven om insecten naar de blootgestelde lichaamsdelen te lokken. De persoson zou dan op een stilstaande vijver blijven drijven (of afwisselend gewoon ergens aan de zon worden blootgesteld).

De uitwerpselen van het weerloze individu verzamelden zich in de container, waardoor meer insecten werden aangetrokken, die zouden eten en broeden in zijn of haar blootgestelde vlees. Toen het slachtoffer uiteindelijk stierf, was de dood waarschijnlijk te wijten aan een combinatie van uitdroging, honger en septische shock.

Plutarchus schrijft dat Mithridates er 17 dagen over deed om te sterven door deze methode van executie. Inheemse Amerikaanse Indianen gebruikten ook een vergelijkbare executiemethode waarbij ze het slachtoffer aan een boom zouden binden, hem zouden insmeren met honing en hem aan de mieren zouden overlaten.

1. Zagen

Bij executie door te zagen werd de crimineel ondersteboven opgehangen en werd met een grote zaag het lichaam doormidden gesneden, te beginnen met de lies tot aan het hoofd. Omdat de persoon ondersteboven hing, kregen de hersenen voldoende bloed om ze in leven te houden totdat de zaag uiteindelijk de belangrijkste bloedvaten in de buik bereikte. In de Aziatische versie van deze executie zou het slachtoffer rechtop staan ​​en zou het zagen aan de bovenkant van het hoofd beginnen.

Sommige tradities stellen dat de profeet Jesaja door de zaag werd geëxecuteerd. Er wordt aangenomen dat de heilige Paulus hiernaar verwijst in zijn brief aan de Hebreeën 11:37:
Ze werden gestenigd, ze werden in stukken gehakt, ze werden verleid, ze werden door het zwaard ter dood gebracht, ze dwaalden rond in schapenvachten, in geitenvellen, in gebrek, bedroefd, gekweld.

Deze executiemethode werd gebruikt in het Midden-Oosten, Europa en delen van Azië. Het werd ook gebruikt in het Romeinse rijk en wordt beschouwd als de favoriete straf die keizer Caligula uitdeelde.