Top tien fascinerende feiten over Noord-Korea
Noord-Korea is een levende hel. Het volstaat te zeggen dat er waarschijnlijk weinig landen zijn die deprimerender zijn om in te leven of om lijstjes over te schrijven.
10. Propaganda dorp
Het dorp Kijong-dong in de buurt van de gedemilitariseerde zone heeft een van de hoogste vlaggenmasten ter wereld en zelfs elektriciteit, in tegenstelling tot de meeste landelijke Noord-Koreaanse dorpen.
Het probleem is dat in tegenstelling tot haar zuidelijke zusterdorp Taesong-dong, de noordelijke dong geen kleine soldaten heeft. Er wonen zelfs geen burgers, hoewel er volgens staatspropaganda 200 gelukkige gezinnen rondlopen die de necrocratie van Juche aanbidden.
Dat is een leugen. Slechts af en toe patrouilleert een onderhoudsmedewerker door de straten van Kijong-dong, terwijl hij zich moedig onderwerpt aan de bijna constante Koreaanse opera, marsliederen en toespraken die bij de Zuid-Koreanen worden uitgezonden.
9. Filmregisseurs ontvoeren en hen dwingen een communistische Godzilla te maken
Wat krijg je met een wannabe dictator/producer die alles al heeft? Wel, ontvoerde filmsterren natuurlijk! Choi Eun Hee en haar ex-man, een bekende Zuid-Koreaanse regisseur, werden eind jaren zeventig bij verschillende operaties in Hong Kong gegrepen.
Ze brachten jaren in gevangenschap door en maakten veel films die je nooit zult zien. Ze ontsnapten uiteindelijk naar Wenen nadat ze Kim Jong Il voor de gek hadden gehouden door hem te laten denken dat alles ok was en dat ze absoluut niet wilden ontsnappen uit een land waar kakkerlakken voedsel zijn. Noord-Korea heeft erkend dat het in de jaren zeventig en tachtig 13 mensen heeft gekidnapt. Vijf van hen werden in 2002 teruggestuurd naar Japan, maar Pyongyang zegt dat de andere acht stierven, hoewel Japan dit niet gelooft.
Professor Andre Lankov van de Kookmin University in Zuid-Korea schat dat bijna 500 Zuid-Koreanen zijn ontvoerd. “De overgrote meerderheid van hen zijn vissers die onvoorzichtig waren om te dicht bij de Noord-Koreaanse kust te komen, maar dit cijfer omvat ook een aantal bekende slachtoffers van geheime operaties”, zegt hij.
8. Gedwongen worden om te poepen door de overheid
Je zou kunnen denken dat je niet veel meer bent dan een economische pion, een drone, een radertje in een helse kapitalistische machine zonder hoop, geen dromen en geen toekomst. Nou, je had natuurkunde moeten doen in plaats van genderstudies, want geld is geweldig, en deze rit zal zeker voor altijd duren. Je mag jezelf ook gelukkig prijzen, aangezien je niet in een land woont waar je voedsel in je eigen poep wordt verbouwd.
“Voor het zaaiseizoen in de lente is kunstmest essentieel, maar Noord-Korea heeft bijna geen kunstmest, dus de regering beval iedereen om honderden kilo’s te produceren’, zei een bron in Peking in 2013. Honderden kilo’s menselijk afval per persoon is een zware taak, zelfs op een Brits dieet, dus hoe de honger-gerantsoeneerde Noord-Koreanen dit naar verwachting het hoofd zouden bieden, is een mysterie.
7. Een door de staat gesponsorde hoer van militaire kwaliteit worden en een dictatorhaai-dong voeren
Toen ik Kim Jong Il voor het eerst ontmoette, zag hij er zo normaal uit. . . als een buurman. Hij heeft veel bruine vlekken op zijn gezicht. Zijn tanden waren geelachtig. Mijn eerdere fantasie over de grote leider werd op dat moment verbrijzeld.
Dat geldt ook voor de getuigenis van Mi Hyang, voormalig lid van het ‘pleasure squadron’ en overloper naar Zuid-Korea. Een staatsseksslaaf zijn is blijkbaar niet alles wat het is; opgevoed worden om een dikbuikige, er als een walrus uitziende dwerg te aanbidden als een letterlijke superheld of godheid en dan Kim Jong Il in het echt te zien.
Volgens Koh Yu Hwan, een professor in Noord-Korea, liggen de meisjes in de plezierploeg letterlijk achterover en denken ze aan Noord-Korea: “In tegenstelling tot een kapitalistisch land worden [plezierploegen] op staatsniveau geleid. Ze zijn niet alleen voor Kim Jong Il, maar ook voor andere oudere kaders. Ze dienen bij officiële functies van de heersende klasse.” Blijkbaar had Kim Jong Il een voorliefde voor het eten van een haaienpenis (of liever de analoge organen) voor het avondeten, wat, samen met zijn gewoonte van $ 800.000 per jaar Hennessy Brandy, zorgde voor nogal een dieet. O, en de meisjes? Ze worden rechtstreeks van school geworven. Mi Hyang beschreef hoe ze werd gerekruteerd.
“Ik was 15 toen twee agenten van in de veertig mijn school bezochten. Ze inspecteerden alle vrouwelijke studenten en zetten er een paar opzij.” Net als het decadente Westen kunnen zestigjarigen ongestraft schoolmeisjes slaan, op voorwaarde dat ze veel geld hebben of de macht hebben om mensen te executeren wegens verraad.
6. Afhankelijk zijn van communisten die 30 jaar geleden verdwenen voor elektriciteit
In de glorieuze dagen van de jaren negentig, terwijl Generatie X ontdekte dat de Clintons niet alles waren wat ze waren en dat Siamese Dream van de Smashing Pumpkins een veel beter grunge-album was dan Nevermind van Nirvana, was Noord-Korea al in duisternis gehuld.
Aangezien de gemiddelde boer in Noord-Korea geen idee heeft van angstaanjagende gitaarrock uit de jaren 90, kunnen we alleen maar aannemen dat ze in de DVK een veel gelukkiger leven leiden, of dat zouden ze tenminste doen als ze iets konden doen nadat de zon ondergaat. Satellietfotografie toont slechts één groot lichtvlekje in het hele land, namelijk de hoofdstad Pyongyang. Overheidsgebouwen, waaronder het Kim-paleis, zijn te allen tijde verlicht, net als de Juche-toren, het 170 meter hoge monument voor een zelfvoorzienende ideologie die niet genoeg elektriciteit kan opwekken om zijn aanhangers in te halen.
Ondanks jarenlange sancties en aanbiedingen van voedsel- en energiehulp in ruil voor de ontmanteling van het Noord-Koreaanse nucleaire programma, blijft het regime recalcitrant.
Ter referentie: de vraatzuchtige Zuid-Koreanen verbruiken 10.162 kilowattuur stroom per persoon per jaar. Noord-Koreanen gebruiken elk slechts 739, dus ze dragen in ieder geval hun steentje bij aan de klimaatverandering.
5. Moordende dictators in westerse media prijzen omdat je de president haat
“Als ‘diplomatieke dans’ een evenement was op de Olympische Winterspelen, zou de jongere zus van Kim Jong Un de voorkeur hebben om goud te winnen. Met een glimlach, een handdruk en een warme boodschap in het presidentiële gastenboek van Zuid-Korea, heeft Kim Yo Jong een snaar bij het publiek geraakt, slechts één dag in de Pyeongchang Games.”
Ja, op de Olympische Winterspelen van 2018 in Zuid-Korea werden we getrakteerd op de aanblik van de directeur van de propaganda- en agitatieafdeling van de Arbeiderspartij van Korea die door CNN werd bekogeld omdat Donald Trump op de een of andere manier erger is dan een vrouw die gedeeltelijk toezicht houdt op de (jaarlijkse) miljardenproductie van heroïne en amfetaminen die het Westen worden binnengesmokkeld.
Maar serieus, hoe erg kan de zuster en naaste vertrouweling zijn van een dictator die mensen heeft geëxecuteerd met vlammenwerpers, mortieren en ze heeft vastgebonden aan luchtafweergeschut? Die laatste gruwelijke massamoord werd uitgedeeld als straf voor 11 muzikanten die naar verluidt een pornografische film hadden gemaakt. Tot 2016 schatte een Zuid-Koreaanse denktank dat alleen al door het regime van Kim Jong Un minstens 340 mensen waren geëxecuteerd.
4. Volvo’s uit Zweden stelen omdat ze gedegenereerde westerse honden zijn
De meeste mensen gaan de gevangenis in voor het stelen van auto’s, maar de meeste mensen zijn niet de grondlegger van Noord-Korea. In de jaren zeventig wilden de socialisten die op een dag Zweden voor altijd zouden ruïneren Noord-Korea erkennen, want als je radicaal links bent, heb je alle vrienden nodig die je kunt krijgen. . . althans dat geloofden de Zweden. Wat er daarna gebeurde verraste de Zweedse socialisten en vrijwel niemand anders, aangezien president Kim ermee instemde om 1.000 glimmende nieuwe Volvo’s uit 1974 te kopen en vervolgens alleen maar lachte om de stomme kapitalistische varkenshonden toen ze “geld” wilden.
De indrukwekkende economische groei van Korea – mensen hadden geracet om er als eerste te komen’, zei journalist Lovisa Lamm Nordenskiold. “Zweden zou het eerste land zijn dat deze nieuwe markt ontsluit.” Gecorrigeerd voor rente en inflatie bedraagt de schuld aan de Zweedse staat nu meer dan drie miljard Zweedse kronen of € 300 miljoen. Aangezien de eenmalige luxe Volvo’s (met leren stoelen en al) nu naar Noord-Koreaanse taxichauffeur en hongersnood ruiken, kunnen we alleen maar aannemen dat de marktwaarde licht gedaald is. Toch kan Zweden waarschijnlijk blijven klagen over het wetsvoorstel, aangezien Noord-Korea de Zweden nu terecht erkent als imperialistische pionnen van de gehate VS.
3. Ontsnappen aan een Goelag-natie om alleen tot seksslavernij te worden gedwongen
Met een handige landgrens met China zou je kunnen denken dat ontsnapping uit Noord-Korea gewoon een kwestie is van het stelen van een motorfiets en over het hek springen of misschien de grenswachters voor de gek houden met een sluwe vermomming. De waarheid is iets ingewikkelder. Tachtig procent van de Noord-Koreanen die de grens met China oversteken is vrouw, en 90 procent van hen wordt het slachtoffer van mensenhandel.
Met een Noord-Koreaanse vrouw met een waarde tot $ 2.000, is het krijgen van een bruid uit Noord-Korea een investering voor rijke maar niet mooie Chinese mannen. Kung Su Jin leidt de Coalition for North Korean Women’s Rights, een in Seoel gevestigde groep die vrouwen helpt te ontsnappen: Deze vrouwen worden verkocht aan boeren, zeer oude mannen of gehandicapten. Afranselingen komen vaak voor. Verkrachting overkomt elke vrouw die wordt verkocht.
Soms rennen de vrouwen weg, maar als ze worden betrapt, worden ze opnieuw hard geslagen. Als ze door de Chinese politie worden gepakt, worden ze teruggestuurd naar Noord-Korea en in concentratiekampen gegooid. Stel je voor dat je moet ontsnappen aan de vaak verhongerende omstandigheden in Noord-Korea en betaalt om over de Chinese grens te worden gesmokkeld om vervolgens onder dwang te moeten trouwen met een man die dat wel heeft gedaan. Er is heel weinig kans op ontsnapping, geen internationale hulp om van te spreken, en heel weinig kans om je familie ooit weer te zien. Verkrachting of de dood door uithongering is een keuze die geen mens zou moeten maken.
2. Vrouwen zijn tweederangs burgers, maar ook de belangrijkste kostwinners
Het lijkt misschien niet zo’n groot probleem in de context van de talloze mensenrechtenschendingen die dagelijks in Noord-Korea worden begaan, maar het niet toestaan van vrouwen om te fietsen is eigenlijk een reëel probleem voor miljoenen Noord-Koreanen. De staat heeft iedereen in dienst, dus de zelfredzame burgers zijn weinig meer dan slaven.
Hoewel de meeste mensen dromen van een wereld zonder feminisme, moet gezegd worden dat er in Noord-Korea enige ruimte is om dames niet als tweederangsburgers te behandelen. Vrouwen worden minder vaak gedwongen tot fabrieksarbeid die minder betaalt dan het hongerloon, dus het wordt aan hen overgelaten om het gezinsinkomen op alle mogelijke manieren aan te vullen. Een Noord-Koreaanse vrouw die in Seoul woont, vertelde Human Rights Watch: “Als vrouwen op markten willen werken, moeten ze elke dag reizen. De fiets is meestal het enige vervoermiddel. Zonder hun fietsen kunnen ze niet leven. En als je lange afstanden fietst, zijn rokken erg onhandig.”
Vanwege de lukrake handhaving van deze wetten door corrupte politieagenten, kan een boete voor het niet dragen van door de staat goedgekeurde kleding alle inkomsten die een vrouw op de markt kan verdienen tenietdoen, laat staan de straf als ze betrapt wordt op het fietsen. Het lot van een gezin dat berust op het vermogen van je moeder om de politie te ontwijken terwijl ze allerlei zaken ruilen voor voedsel, is verre van het socialistische paradijs waarin de mensen zouden moeten leven.
1. Het is klote om een kind te zijn in Noord-Korea
In een samenleving met weinig rijkdom, weinig voedsel en een regering die je vermoordt omdat je het verkeerde kapsel hebt, heeft de jeugdcultuur natuurlijk weinig kans om te floreren. Zelfs als de jeugd enkele Ramones-platen zou kunnen bemachtigen, zouden ze niet de energie hebben om te pogodansen. Ze zijn gewoon te moe en mager. Meer dan 13 miljoen Noord-Koreanen lijden aan ondervoeding, waaronder 60 procent van de kinderen.
Dat is het slechtste cijfer onder 110 ontwikkelingslanden die zijn onderzocht door UNICEF en de Wereldgezondheidsorganisatie. Natuurlijk stijgt het kindersterftecijfer onder zulke barre omstandigheden, met naar schatting 22,10 op elke 1.000 levendgeborenen die vóór hun eerste verjaardag sterven. Ter referentie, dat is zeven keer hoger dan het percentage in Zuid-Korea. Aan de positieve kant krijgen kinderen op zijn minst een gezonde opleiding in hoe ze de Amerikanen kunnen doden, met speelgoedgeweren en granaten en dergelijke. Dat wil zeggen, de kinderen die het zich kunnen veroorloven om naar school te gaan, doen dat.
Degenen die op het land moeten werken, doen dat van jongs af aan. Op Internationale Kinderdag is er in de hoofdstad Pyongyang een nagebootste militaire parade met kinderen verkleed als leden van het Noord-Koreaanse leger, en als je familie het geluk heeft rijk te zijn, kan je worden weggestuurd om accordeon of cheerleading te leren – natuurlijk om meer glorie te brengen aan het grote huis van Kim.
Veel interessante boeken over Noord-Korea. Bijvoorbeeld Noord-Korea zegt nooit sorry, het uitstekende De B.V. Noord-Korea of van Michael Palin Noord-Korea dagboek. Je kan ook kijken naar de fascinerende documentaire Noord-Korea: Een Dag Uit.