10 bizarre dingen die je niet wist over speeksel

Klaar voor een grof feit? Je speekselklieren produceren gemiddeld één tot twee liter spuug per dag. Onze tanden zwemmen in feite in het spul, maar voor het grootste deel besteden we niet veel aandacht aan speeksel, tenzij het uit iemands mond vliegt. En dat is jammer. Natuurlijk, spuug is walgelijk, maar het is echt een van de meest fascinerende vloeistoffen op aarde.

10. Speekselklierstenen

Het is tijd voor een check-up. Is je mond droog? Heeft u pijn of zwelling in uw nek? Problemen met het doorslikken van voedsel? Als je ‘ja’ hebt geantwoord, heb je misschien een speekselsteen. Ja, het is net zo walgelijk als het klinkt. Speekselstenen (of sialolithiasis) zijn in feite nierstenen in je mond. Speeksel zit vol calcium en af ​​en toe hoopt het zich op in onze speekselkanalen en vormt het bleke, gekristalliseerde rotsen.

Wetenschappers weten echter niet precies waarom dit gebeurt. Ze geven de gebruikelijke verdachten de schuld, zoals uitdroging, slecht eten en medicatie, maar uiteindelijk weten ze het gewoon niet. Naast het feit dat speekselstenen ongelooflijk smerig zijn, zijn ze leeftijdsgebonden en seksistisch, omdat ze de voorkeur geven aan volwassenen en mannen. Ze kunnen ook uitgroeien tot monsterlijk enorme proporties. Hoewel de meeste slechts een paar millimeter zijn, hadden een paar ongelukkige mensen stenen van zeven centimeter in hun mond.

Dat moet pijnlijk zijn, vooral omdat deze verkalkte rotsblokken ervoor zorgen dat speeksel de speekselkanalen niet verlaat, wat leidt tot ontstekingen en infecties. Wat doe je als je een steen in je mond hebt? Dat hangt af van de grootte van de steen. Kleine kunnen worden verwijderd door op zure snoepjes te zuigen. Dat activeert je klieren en laat de woeste rivieren van speeksel stromen, waardoor de massa vrijkomt. Af en toe zullen artsen uw kanalen een massage geven, waardoor de verstopping voorzichtig wordt verwijderd. Als de steen niet meewerkt of te groot is, kan een tandarts schokgolven in je mond afvuren, waardoor de structuur in kleine stukjes breekt.

Er is ook een proces dat sialoendoscopie wordt genoemd, waarbij een kleine camera en microtools betrokken zijn. Natuurlijk is er altijd traditionele chirurgie, en hoewel het relatief pijnloos is, is het absoluut walgelijk om naar te kijken.

9. Gila Monster speeksel vermindert hunkeren naar eten

Ben je een chocoholic? Veel mensen beweren gekscherend dat ze snakken naar snoep, maar er zijn nogal wat mensen die echt last hebben van voedselverslaving. Chocolade zit boordevol suiker en vet: stoffen die beloningsbanen in onze hersenen activeren, net zoals bepaalde illegale stoffen dat doen. Yale-onderzoekers voerden zelfs een reeks tests uit die aantoonden dat voedselverslaving vergelijkbaar is met echte drugsverslaving. Hoewel de meesten van ons geen voedselverslaafden zijn, kunnen we gerust stellen dat we allemaal worstelen met hunkeren naar voedsel of intense schuldgevoelens na het schrokken.

Er kan echter binnenkort een nieuwe manier zijn om onze eetlust aan te vallen, dankzij een dikke hagedis die in de woestijnen van Noord-Amerika leeft. Het Gila-monster wordt gevreesd vanwege zijn gevaarlijke beet, maar het speeksel van deze geschubde kerel kan voor altijd een einde maken aan voedselverslaving. Onderzoekers van de Universiteit van Göteborg, in Zweden, ontdekten dat Gila-monsterspuug vol zit met een verbinding genaamd exendin-4. Net als een medicijn beïnvloedt exendine-4 de belonings- en motivatieregio’s van onze hersenen. Kortom, het bevredigt hunkeren naar voedsel zonder echt voedsel.

Wetenschappers ontdekten de opwindende effecten ervan door tests uit te voeren op laboratoriumratten (deze arme kerels hebben het moeilijk). Het is bekend dat knaagdieren vraatzuchtige eters zijn, die nooit een kans op een snack laten liggen. Nadat de ratten echter een beetje exendine-4 hadden gekregen, verloren ze hun eetlust.

Wetenschappers boden hen eten en chocolade aan, maar de ratten waren niet geïnteresseerd. De verbinding had hun eetlust gestild. Wetenschappers hopen dat mensen die worstelen met hun dieet in de toekomst een hagedis-spuugpil kunnen slikken en een paar kilo afvallen. Exendin-4 biedt ook een andere interessante mogelijkheid, aangezien de belonings- en motivatieregio’s ook ons ​​verlangen naar drugs en alcohol beheersen. Misschien kan Gila Monster Spit deze verslavingen ook doorbreken.

Al dit onderzoek roept echter een interessante vraag op. . . wie krijgt de taak om de mond van het Gila-monster schoon te vegen?

8. Speeksel verhoogt de zin in seks

Veel studenten denken dat wetenschap saai is, maar dat komt omdat ze nog nooit van filematologie hebben gehoord – de studie van kussen. Filematologen brengen hun dagen door met het bestuderen van de kunst van het knuffelen, en, ervan uitgaande dat ze een goede laboratoriumpartner hebben, hebben ze waarschijnlijk veel plezier.

Alle grappen terzijde, zoenen is echt een interessante gewoonte. Meer dan 90 procent van de menselijke culturen beoefent kussen, en dat geldt ook voor dieren zoals pygmee-chimpansees en bonobo’s. Zelfs vossen likken elkaar en olifanten steken hun slurf in elkaars mond. Dus waarom zoent iedereen? Door zoenen komen dopamine, serotonine en oxytocine vrij, die allemaal een rol spelen bij het aanwakkeren van passie. Mannen hebben echter een geheime reden om hun lippen op slot te doen. Volgens de antropoloog van Rutgers, Helen Fisher, geven mannen de voorkeur aan nattere kussen, omdat hun speeksel sporen van testosteron bevat.

Over een lange periode (van weken tot mogelijk jaren) stimuleert het testosteron het libido van de vrouw, waardoor haar bereidheid tot seks toeneemt. Daarom beginnen mannen vaak met tongzoenen. Ze proberen onbewust hun vrienden in de juiste stemming te brengen.

7. Speeksel bevat natuurlijke pijnstillers

Je mond is een rare plek. Het is niet alleen de thuisbasis van mogelijk 72 soorten bacteriën, het produceert ook een van de krachtigste pijnstillers die de mens kent. Je speeksel is rijk aan een stof die opiorfine wordt genoemd: een pijnstiller die zes keer krachtiger is dan morfine. Opiorfine werkt door het beschermen van chemicaliën die enkefalinen worden genoemd. Kortom, enkefalinen zorgen ervoor dat pijnsignalen de hersenen niet bereiken. Als ze kapot gaan, schreeuwen die signalen het zenuwstelsel toe en luiden de alarmbellen. Opiorfine stopt de dissipatie van enkefalinen en voorkomt dat het lichaam in paniek raakt.

Om de effectiviteit van opiorfine te testen, injecteerden onderzoekers van het Pasteur Instituut in Parijs ratten met een pijnlijke chemische stof. Daarna brachten ze de opiorfine aan en keken hoe de ratten stopten met het likken van hun gewonde poten. Vervolgens injecteerden wetenschappers een paar dieren met morfine en een paar met opiorfine. De ongelukkige ratten moesten vervolgens over een bed van naalden lopen. Het bleek dat ratten die werden geïnjecteerd met één milligram opiorfine per kilogram lichaamsgewicht de speldenprikken helemaal niet konden voelen. De knaagdieren hadden echter drie milligram morfine nodig om hun poten tegen de naalden te verdoven. Dat is een behoorlijk groot verschil.

Terwijl opiorfine nog wordt getest, zijn wetenschappers tot nu toe tevreden met de resultaten. Opiorfine is niet alleen effectiever dan morfine, het heeft ook geen verslavende bijwerkingen. Onderzoekers denken dat het ook als antidepressivum kan werken. Als opiorfine de hype waarmaakt, kan het een revolutie teweegbrengen in de geneeskunde. Het zou ook ironisch zijn dat mensen millennia lang hebben gezocht naar manieren om pijn te verlichten, en de hele tijd zat het antwoord in onze mond.

6. Mobiele telefoons doen je kwijlen

Als je ooit iemand met schuim op de mond ziet, raak dan niet in paniek. Natuurlijk, misschien is hij gek geworden en wil hij je gezicht eraf trekken. Of misschien praat hij gewoon te lang op zijn mobiele telefoon. Volgens onderzoekers van het Vidya Shikshan Prasarak Mandal’s Dental College and Research Center in India (dat is een mondvol), kwijlen mensen die veel tijd op hun telefoon doorbrengen meer dan mensen die dit niet doen.

In 2012 splitsten wetenschappers 142 deelnemers op in een gebruikersgroep voor zware telefoons en een controlegroep. Zware gebruikers praatten meer dan twee uur per dag op hun telefoon, terwijl mensen in de controlegroep wat terughoudender waren. Tijdens het onderzoek moesten enkele ongelukkige wetenschappers de speekselvloed in de parotisklieren van de vrijwilligers registreren. Deze organen zijn te vinden in beide wangen bij de oren en zijn de grootste speekselklieren in ons lichaam, en wetenschappers merkten op dat de gebruikers van zware mobiele telefoons groter dan gemiddelde klieren hadden, met een hogere bloedstroom.

Gebruikers van zware mobiele telefoons genereerden 26 procent meer spuug in de wangen waar ze hun mobiele telefoons plaatsten dan hun tegenhangers in de controlegroep. Natuurlijk merkten wetenschappers op dat deze correlatie geen oorzaak-en-gevolg impliceert. Ze wezen er echter ook op dat elektromagnetische straling, afkomstig van de telefoons, ervoor kan zorgen dat de parotisklieren enorm opzwellen en zeeën van speeksel produceren. Dus misschien moet je je telefoon vaker schoonmaken, of misschien moet je gewoon sms’en.

5. Introverte mensen kwijlen veel

Er zijn twee soorten mensen in de wereld: extraverte en introverte mensen. De twee kruisen elkaar zelden, omdat de introverte mensen het meestal te druk hebben met zich te verstoppen. Introverte mensen hebben op zijn minst vaak moeite om met anderen te praten, en als ze dat wel doen, reageren hun hersenen behoorlijk sterk. Het reticulaire activeringssysteem (RAS) is het deel van de hersenen dat reageert op sociaal contact. De theorie gaat dat introverte mensen meer activiteit hebben in hun RAS dan extraverte mensen.

Wetenschappers geloven zelfs dat de RAS van een introverte persoon veel gemakkelijker wordt opgewekt dan die van een extraverte. Dus wanneer introverte mensen met andere mensen omgaan, raakt hun RAS een beetje in paniek. De enige manier om het te kalmeren is om weg te komen van die onaangename externe prikkels (ook wel andere mensen genoemd). Maar de RAS is een drukke groep verbonden kernen en heeft een tweede baan. Naast het beheersen van sociale vaardigheden, bepaalt het ook hoeveel we kwijlen. En dankzij de RAS kunnen onderzoekers bepalen of je extravert of introspectief bent, op basis van hoeveel spuug je mond maakt.

Het enige wat ze nodig hebben is een citroen. In 1967 voerden professoren H.J. en Sybil Eysenck van het University of London Institute of Psychiatry een citrusexperiment uit op 100 vrijwilligers. Ze persten citroensap op de tong van hun vrijwilligers en keken toe hoe het water in de mond liep. Dat gaat natuurlijk gebeuren, of je nu een talkshowpresentator of een kluizenaar bent, maar de Eysencks merkten dat introverte mensen veel meer kwijlen dan extraverte mensen.

Toen mensen bij de BBC hun eigen experiment uitvoerden, ontdekten ze dat hun verlegen proefpersonen 50 procent meer speeksel aanmaakten dan hun gezellige deelnemers. Dat komt omdat de RAS van een introverte persoon het zo druk heeft. Het reageert overdreven in sociale situaties, maar ook tijdens speekselproductie. Dus misschien is het maar goed dat introverte mensen hun mond meestal gesloten houden.

4. Speeksel kan je leeftijd onthullen

Het is tegenwoordig moeilijk om een ​​oplichter te zijn. In dit tijdperk van steeds gekkere politietechnologie, moeten criminelen elke beweging in de gaten houden, anders eindigen ze in de gevangenis. Dankzij onderzoekers van UCLA hebben slechteriken nu nog een reden om naar CSI te verlangen. Het blijkt dat hun eigen speeksel hen kan verraden. Het DNA in ons speeksel verandert in de loop van de tijd. Naarmate we ouder worden, ondergaat ons DNA een proces dat methylering wordt genoemd. Dit chemische proces activeert bepaalde genen en schakelt andere uit, gebaseerd op omgevingsfactoren zoals voeding. In wezen verandert methylering, naarmate we ouder worden, de manier waarop onze genen zich uiten.

Met dat in gedachten analyseerden UCLA-onderzoekers het DNA van bijna 130 mensen. Door zich te concentreren op twee genen die het meest door de verandering zijn getroffen, konden wetenschappers de leeftijd van een persoon binnen vijf jaar bepalen. Dat is behoorlijk nauwkeurig. Het is duidelijk dat dit rechercheurs die daders proberen op te sporen serieus zou helpen, maar deze bevinding zou ook artsen kunnen helpen.

Vreemd genoeg komt de leeftijd van ons DNA, ook wel biologische leeftijd genoemd, niet altijd overeen met onze chronologische leeftijd. (Dat is de reden waarom wetenschappers de leeftijd slechts kunnen beperken tot een kloof van vijf jaar.) Als artsen iemands biologische leeftijd kenden – hun werkelijke leeftijd – zouden ze beter kunnen beslissen welke behandelingen patiënten zouden moeten krijgen en leeftijdsgerelateerde ziekten effectiever kunnen bestrijden. Het is een ontdekking die iedereen helpt, behalve boeven die spuugbekers naar plaats delict moeten dragen.

3. Speeksel van vampiervleermuis kan beroertes helpen behandelen

Heel wat mensen – van burgerwachten tot detectives van huisdieren – lijden aan chiroptofobie: angst voor vleermuizen. Vooral vampiervleermuizen worden veracht, maar misschien is al die haat misplaatst. Natuurlijk drinken ze bloed, dragen ze af en toe hondsdolheid en zien ze eruit als demonen uit de hel, maar hun speeksel kan op een dag je leven redden.

Het speeksel van vampiervleermuizen zit vol met een enzym dat desmoteplase (DSPA) wordt genoemd. Telkens wanneer een van deze gevleugelde verschrikkingen zich voedt met een nietsvermoedend slachtoffer, zorgt DSPA ervoor dat het bloed niet stolt, waardoor de vampier zich naar hartenlust kan vreten. Maar schakel Van Helsing nog niet in. Hoewel DSPA misschien grof klinkt, denken wetenschappers dat het daadwerkelijk kan worden gebruikt om patiënten met een beroerte te helpen.

Bijna 87 procent van de beroertes in de VS zijn ischemische beroertes. Dat is wanneer zich bloedstolsels vormen in bloedvaten in de hersenen, waardoor de verspreiding van zuurstof wordt voorkomen. Ischemische beroertes zijn een serieuze zaak en kunnen leiden tot verlamming, spraakproblemen en de dood. De behandeling kan echter een beetje lastig worden. Momenteel gebruiken artsen een eiwit dat weefselplasminogeenactivator (tPA) wordt genoemd om bloedstolsels te verbreken, maar als het niet binnen drie uur na de beroerte wordt aangebracht, kan tPA ernstige hersenbeschadiging veroorzaken.

Helaas krijgen de meeste patiënten geen tPA, omdat ze te lang wachten om naar een ziekenhuis te gaan. Onderzoekers van de Monash University in Australië hebben een reeks tests uitgevoerd op laboratoriummuizen, waarbij ze de effecten van DSPA vergeleken met rt-PA (een recombinante vorm van tPA). DSPA was niet alleen efficiënter in het desintegreren van bloedstolsels, het was ook een stuk veiliger. Wetenschappers kwamen tot de conclusie dat artsen het vampierenzym tot negen uur na een ischemische beroerte konden toedienen zonder enig risico op hersenbeschadiging. DSPA moet nog op de markt komen omdat het nog steeds wordt getest, maar als dat zo is, zul je het kennen onder een extreem enge naam – Draculin. Bram Stoker zou trots zijn.

2. Ouders hebben Super Speeksel

Fopspenen zijn de beste vriend van een ouder. . . of ergste nachtmerrie. Ze zorgen ervoor dat huilende kinderen de hele dag niet kunnen schreeuwen, maar ze krioelen ook van de ziektekiemen, vooral wanneer kinderen ze op de grond laten vallen. Wanneer de meeste ouders de fopspeen van hun baby op de grond zien liggen en allerlei dodelijke ziektekiemen verzamelen, wassen ze hem gewoon af onder koud water. Er zijn echter een paar moeders en vaders die de reis naar de gootsteen overslaan.

In plaats daarvan pakken ze de fopspeen, steken die in hun mond en zuigen het vuil weg. Dat klinkt misschien ziek, maar onderzoekers van de Universiteit van Göteborg geloven dat speenzuigende ouders hun kinderen beschermen tegen allergieën. In een onderzoek waarbij 65 baby’s betrokken waren, vergeleken Zweedse wetenschappers kinderen van wie de ouders hun fopspenen hadden gewassen met degenen die ze schoon likten. Verrassend genoeg hadden kinderen met speen-glanzende fopspenen veel minder kans op eczeem of astma. Onderzoekers geloven dat wanneer ouders fopspenen oraal schoonmaken, ze een deel van hun eigen onschadelijke bacteriën in de mond van de baby overbrengen.

Deze doorgewinterde microbiële dierenartsen hebben al een paar infecties gezien en weten hoe ze ziekten moeten bestrijden. Wanneer ze worden geïntroduceerd in het microbioom van de baby (in feite de gemeenschap van micro-organismen in ons lichaam), slaan ze het immuunsysteem in vorm. Ze leren het systeem van de baby ook om kalm te blijven in de buurt van katten en pinda’s. Dus hoewel het jakkes lijkt, doen moeders en vaders die op fopspenen zuigen hun kinderen een groot plezier. Zijn er ouders die geïnspireerd zijn?

1. De illegale speekselhandel

Heb je een vreemd maar illegaal speciaal item nodig? Nou, je hebt geluk, want er staan ​​genoeg boeven te wachten om je bestelling op te nemen. We hebben al gehoord over criminelen die handelen in sperma, delen van beren en pythonhuiden, maar in Zuid-Afrika leeft een unieke groep dieven die alleen maar kwijlen om zaken te doen.

Tuberculose is een groot probleem in Zuid-Afrika. Elk jaar krijgen een half miljoen mensen de diagnose en dankzij problemen als ondervoeding en hiv verspreidt de ziekte zich snel. De overheid biedt een maandelijkse arbeidsongeschiktheidsuitkering om tbc-patiënten te helpen rond te komen, en dat is waar de criminelen binnenkomen. Eind 2013 was het werkloosheidspercentage in Zuid-Afrika 24 procent. Met zo weinig mogelijkheden besluiten sommige wanhopige mensen om de overheid op te lichten.

In de hoop de medische subsidies te verzilveren, wenden gezonde mensen zich tot speekseldealers, sluwe tbc-slachtoffers die gezondheidsklinieken binnensluipen en een paar flessen “lenen” die bedoeld zijn voor sputummonsters. De dieven spugen in de containers en verkopen hun speeksel voor ongeveer US $ 4,61– $ 9,21 (R50-100). De kopers leveren hun besmette monsters vervolgens in bij klinieken. Het is de standaardprocedure voor personeel om te zien hoe mensen hun speeksel produceren, maar ziekenhuizen worden vaak zo overspoeld met echte patiënten dat artsen geen tijd hebben.

Ze hebben zo’n haast dat ze gewoon de nepflessen nemen, een paar tests uitvoeren en terugkomen met een niet zo schone gezondheidsverklaring voor de gelukkige patiënt. De illegale speekselhandel is een behoorlijk walgelijke zaak, maar dealers genoeg verdienen om rond te komen. In 2009 verdiende een man 46 dollar (R500) per maand door op straat te spugen. Natuurlijk is de concurrentie behoorlijk intens. Tuberculose is zo wijdverbreid in Zuid-Afrika dat er overal spuugdealers zijn. Ze dragen tenslotte hun labo’s rond in hun mond.