mrt 18 2022

10 van de beste Vlaamse (Belgische) wielrenners ooit

De koers zit bij de Belg en Vlaming ingebakken (bij de echte toch – grapje). Ons landje heeft enorm veel goede wielrenners opgeleverd door de jaren heen. Je hebt natuurlijk Eddy Merckx die overal bovenuit steekt maar daarna heb je letterlijk nog zeker honderd goede renners die hier eigenlijk een plaats zouden kunnen verdienen, maar voorlopig beperk ik me hier tot 10 van onze meest spraakmakende coureurs. Met dank aan Wikipedia voor een deel van de teksten.

1. Eddy Merckx

Baron Edouard Louis Joseph (Eddy) Merckx (Meensel-Kiezegem, 17 juni 1945) is een voormalig Belgisch wielrenner die actief was in de jaren 60 en 70. Hij wordt met 525 overwinningen algemeen beschouwd als de beste wielrenner aller tijden. Hij won vijf keer de Ronde van Italië, vijf keer de Ronde van Frankrijk, één keer de Ronde van Spanje en werd drie keer wereldkampioen. Daarnaast won hij vrijwel alle klassiekers en brak hij het werelduurrecord.

Als kind keek Merckx erg op naar Stan Ockers en Jacques Anquetil. Onder impuls van gewezen profwielrenner Félicien Vervaecke, die in dezelfde straat van de bevriende familie Merckx een fietsenwinkel uitbaatte, ging Eddy zich volop toeleggen op het wielrennen.

Eddy Merckx begon zijn wielercarrière bij de nieuwelingen in juli 1961. Op 1 oktober 1961 won hij zijn eerste wielerwedstrijd, een kermiskoers die elk jaar door de wielerclub Pédale Petit-Enghiennoise in Lettelingen werd georganiseerd Drie jaar later werd hij in het Franse Sallanches al wereldkampioen bij de liefhebbers.

Zijn profdebuut maakte Merckx in 1965 toen hij in het shirt van Solo-Superia deelnam aan de Waalse Pijl. Omwille van de rivaliteit met kopman Rik Van Looy stapte de ambitieuze Merckx al na één jaar over naar Peugeot-BP. In 1966 won hij zijn eerste van zeven Milaan-San Remo’s, een record dat nog steeds niet is geëvenaard. Een jaar later werd hij in Heerlen wereldkampioen wielrennen op de weg, zijn eerste van drie wereldtitels.

In 1968 sloot Merckx zich samen met Martin Van Den Bossche en de West-Vlaamse sprinter Guido Reybrouck aan bij de Italiaanse wielerploeg Faema. Mede dankzij het kopwerk van meesterknecht Van Den Bossche, zoals tijdens de befaamde sneeuwetappe naar de Tre Cime di Lavaredo, won Merckx als eerste Belg de Ronde van Italië, zijn eerste grote ronde. Toen hij een jaar later opnieuw aan de Giro deelnam, werd hij uit de wedstrijd gehaald wegens dopinggebruik. Merckx is echter altijd blijven beweren dat men geknoeid had met de test. Op 2 juni 1969, een paar uur voor de start van de 17e etappe, suggereerde een ontredderde en huilende Merckx in een legendarisch interview met radioreporter Jan Wauters dat hij was geflikt door de Duitse renner Rudi Altig, op aandringen van diens kopman Felice Gimondi.

2. Rik Van Looy

Henri (Rik) Van Looy (Grobbendonk, 20 december 1933), ook de keizer van Herentals genoemd, is een Belgisch oud-wielrenner. Hij won 493 wedstrijden en werd tweemaal wereldkampioen op de weg (1960 en 1961). Hij is de enige wielrenner die de zes klassiekers buiten categorie (Luik-Bastenaken-Luik, Milaan-San Remo, Parijs-Roubaix, Parijs-Tours, Ronde van Lombardije en Ronde van Vlaanderen) heeft gewonnen. Hij won in de drie grote rondes, Giro, Tour en Vuelta, punten- of bergklassement en hij blonk vooral uit als sprinter.

Zijn 379 overwinningen op de weg worden enkel overtroffen door Eddy Merckx met 445.

Van Looy behaalde nooit de eindoverwinning in rondewedstrijden. In 1958 moest hij als leider in het klassement, met vijf ritoverwinningen op zak, opgeven in de Ronde van Spanje. In 1959 wordt hij derde in de Ronde van Spanje en vierde in de Ronde van Italië. In beide rondes boekt hij wel vier ritoverwinningen. In 1962 startte hij voor de eerste maal in de Ronde van Frankrijk. In de elfde rit werd hij door een motor aangereden en afgevoerd naar het ziekenhuis in Pau. Van Looy zag daarmee zijn voorbereiding op een derde wereldkampioenschap op rij de mist ingaan.

Van Looy reed ook op de baan. Hij won twaalf zesdaagsen, waarvan tien samen met Peter Post. In de begindagen van zijn carrière kreeg hij te maken met Rik Van Steenbergen, in de nadagen moest hij de strijd aangaan met een Eddy Merckx, die tot 1966 in de wielerploeg Solo-Superia (de rode garde) van Van Looy reed.

Van Looy ontving op 10 januari 2005 de prijs van Sportpersoonlijkheid van het Jaar van de provincie Antwerpen, een prijs die door Panathlon Antwerpen werd uitgereikt. Van Looy ontving deze prijs voor zijn inzet en bezieling in de Vlaamse Wielerschool. Op 2 januari 2021 overleed Nini, de echtgenote van Van Looy op 88-jarige leeftijd.

3. Rik Van Steenbergen

Als beroepsrenner, tussen 1942 en 1966, won Van Steenbergen onder andere twee keer de Ronde van Vlaanderen, twee keer Parijs-Roubaix, twee keer de Waalse Pijl, een keer Parijs-Brussel en een keer Milaan-San Remo. Hij werd driemaal wereldkampioen op de weg. Hij was de snelste in verscheidene etappes in de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Italië en won eenmaal het puntenklassement in de Ronde van Spanje.

In 1948 kreeg hij bij de overwinning in Parijs-Roubaix de “Gele wimpel” uitgereikt, de onderscheiding voor het hoogste uurgemiddelde behaald in een internationale klassieker. Hij verbeterde hiermee de prestatie van de Italiaan Jules Rossi uit 1938.

Gedurende zijn carrière reed Van Steenbergen ook met grote regelmaat op de piste. In het bijzonder vanaf eind jaren vijftig tot de tweede helft van de jaren zestig, toen hij zijn activiteiten op de weg geleidelijk afbouwde, behoorde Van Steenbergen tot de dominante renners binnen het zesdaagsepeloton en won uiteindelijk 40 zesdaagsen, waarvan 19 met zijn landgenoot Emile Severeyns, een groot aantal meetings, en werd in deze jaren bovendien ook viermaal Europees kampioen koppelkoers (1957/58, 1958/59, 1959/60, 1960/61 (met Severeyns) en 1962/63 (met Palle Lykke) en eenmaal Europees kampioen omnium (1959).

Een krant berekende ooit dat hij één miljoen kilometer aflegde. Onderweg behaalde hij 1645 triomfen en draaide tot zijn 43ste mee aan de top.

Na zijn actieve wielercarrière raakte Van Steenbergen een tijd lang aan lager wal. In 1968 speelde hij zelfs mee in een erotische film, Pandora, om wat extra geld te kunnen verdienen. Deze film werd op 9 september 2010 uitzonderlijk en eenmalig nog eens in een Antwerpse bioscoop vertoond.

Rik Van Steenbergen wordt gezien als een medisch wonder, vanwege het uitzonderlijk grote hart dat hij had. Van Steenbergen overleed in 2003 in Antwerpen.

4. Roger De Vlaeminck

Roger De Vlaeminck (Eeklo, 24 augustus 1947) is een voormalig Belgisch wielrenner en veldrijder. Hij is de jongere broer van Erik De Vlaeminck. De Vlaeminck was in de jaren 70 een van de beste renners in de klassiekers, maar haalde ook successen in het kleinere rondewerk en het veldrijden. Hij behaalde in totaal 259 zeges op de weg en 70 zeges in het veld.

Een van zijn bijnamen was Monsieur Paris-Roubaix. Hij reed Parijs-Roubaix veertien keer en moest alleen in 1980 opgeven. Hij werd er vier keer eerste, vier keer tweede, één keer derde, één keer vijfde, één keer zesde en twee keer zevende. De Vlaeminck werd ook zes keer op rij eindwinnaar van de Tirreno-Adriatico.

De Vlaeminck had niet veel interesse voor school, en op zijn veertiende ging hij al werken. Eerst als hulpje van een loodgieter en later in een drukkerij en een weverij. Hij had het niet echt naar zijn zin, maar omdat hij op school slecht presteerde moest hij zulk werk blijven doen.

De Vlaeminck was een echte klassieke renner. Alleen Eddy Merckx won meer klassiekers dan hij: Merckx won er 19, De Vlaeminck 11. In totaal reed hij in zijn carrière 69 klassiekers, waarvan hij 32 keer bij de eerste vijf eindigde. Hij reed 23 keer op het podium (11 zeges, 8 keer tweede en 4 maal derde) en finishte 42 keer bij de eerste tien (60% van zijn deelnames). Van deze 69 deelnames reed hij er bovendien 60 uit.

Ook in andere klassiekers was De Vlaeminck goed. De Eeklonaar won bijvoorbeeld drie keer Milaan-San Remo, maar eindigde in die koers ook drie keer tweede, een keer derde, een keer vijfde en een keer achtste. Verder won hij de Ronde van Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik en twee keer de Ronde van Lombardije. De enige klassieker die hij nooit won was Parijs-Tours, de enige klassieker die ook Merckx nooit won. Hij reed die wedstrijd wel tien keer uit, waarvan zes keer in de top tien.

In de Ronde van Italië heeft Roger De Vlaeminck een goede naam en faam opgebouwd, maar in de andere grote ronden, de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Spanje, deed hij het beduidend minder dan in de klassiekers. Zijn beste eindresultaat in een grote ronde was een vierde plaats in de Ronde van Italië 1975. In de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Spanje won hij telkens maar één rit. Hij is drie keer gestart in de Ronde van Frankrijk, maar moest telkens opgeven, om verschillende redenen. In de Ronde van Spanje reed hij één keer mee, maar ook deze ronde moest hij vroegtijdig beëindigen. De Vlaeminck hechtte zelf minder belang aan de Ronden van Frankrijk en Spanje, en focuste vooral op de klassiekers en de Ronde van Italië.

In 1970 stopte Rik Van Looy met wielrennen en veel fans focusten zich toen op De Vlaeminck als opvolger. Een andere jonge renner die opvolger van Van Looy kon worden was Eddy Merckx. De carrière van Roger De Vlaeminck liep ongeveer gelijk met die van Merckx. Toen de professionele loopbaan van beide renners net begonnen was, wilde De Vlaeminck altijd winnen van Merckx. Hij was zelfs teleurgesteld als er iemand anders tweede werd, omdat de mensen dan konden zeggen dat hij geen tegenstand had gehad. Na een aantal jaren tegen elkaar gekoerst te hebben, gingen de twee anders over elkaar denken. De Vlaeminck kreeg respect voor de prestaties die Merckx leverde en Merckx waardeerde het dat zijn concurrent hem altijd met open vizier bestreed.

Uiteindelijk heeft De Vlaeminck zijn zoon naar zijn concurrent genoemd.

5. Johan Museeuw

Johan Museeuw (Varsenare, 13 oktober 1965) is een Belgisch voormalig wielrenner en veldrijder, beroeps van 1988 tot 2004. Museeuw behaalde 115 zeges, waarvan 113 op de weg. Hij was gespecialiseerd in het rijden van klassiekers en was op dat vlak een van de besten in de jaren 90. In 1996 werd hij wereldkampioen op de weg op zijn verjaardag, in het Zwitserse Lugano. Zijn bijnaam luidt de Leeuw van Vlaanderen.

Museeuw won de twee wielermonumenten Ronde van Vlaanderen; 1993, 1995, 1998; en Parijs-Roubaix; 1996, 2000, 2002; elk drie maal. Hij werd drie keer eerste, drie keer tweede en twee keer derde in Vlaanderens Mooiste. Deze prestatie is uniek in de wielersport. In Parijs-Roubaix presteerden alleen Tom Boonen en Roger De Vlaeminck beter: ze wonnen de Koningin der Klassiekers vier maal. Ook in de Vlaamse eendagskoersen Kuurne-Brussel-Kuurne; 1994, 1997; de Omloop Het Volk–Gent-Lokeren; 2000, 2003; E3-Prijs Vlaanderen; 1992, 1998; Dwars door Vlaanderen; 1993, 1999 ; en Brabantse Pijl; 1996, 1998, 2000; was hij (vele malen) de beste. De enige Vlaamse klassieker die hij niet won is Gent-Wevelgem, soms wegens ploegtactiek of omdat iemand hem ten val bracht zoals Steve Bauer in 1995. In 1992 en 1996 werd hij Belgisch kampioen op de weg.

Verder won Museeuw twee maal het Kampioenschap van Zürich; 1991, 1995; de Amstel Gold Race; 1994; Parijs-Tours; 1993; en de HEW Cyclassics; 2002. Elf keer won hij een wedstrijd van de Wereldbeker; een record.

Museeuw viel op met geavanceerd koersdoorzicht en zijn introverte (gesloten), haast ondoorgrondbare persoonlijkheid. Museeuw reed, van 1995 tot 2000, zes seizoenen voor de roemruchte Belgisch-Italiaanse Mapei-ploeg: de blauwe armada. Onder de vleugels van Patrick Lefevere beleefde hij allicht de mooiste periode van zijn 16 jaar lange wielerloopbaan. Met ploegmaats als Andrea Tafi, Franco Ballerini, Stefano Zanini, Wilfried Peeters, Ludwig Willems, Carlo Bomans en Bart Leysen domineerde hij in die periode de noordelijke voorjaarsklassiekers.

Johan Museeuw, 38, stopte op 2 mei 2004 als beroepswielrenner.

Vijf maanden na het einde van zijn loopbaan, in oktober 2004, werd Museeuw beschuldigd van het gebruik van verboden middelen. Diezelfde maand werd zijn dopinggebruik bewezen, later ook aan de hand van zijn sms-verkeer Eind januari 2007 bekende Museeuw dat hij aan het einde van zijn loopbaan als beroepsrenner doping heeft gebruikt. Zijn reputatie kreeg een knauw, vooral buiten Vlaanderen. In Vlaanderen bleef hij immens populair.

6. Tom Boonen

Tom Boonen (Mol, 15 oktober 1980) is een Belgisch voormalig wielrenner. Hij was beroepsrenner van 2002 tot 2017 en werd in 2005 wereldkampioen. Boonen won drie keer de Ronde van Vlaanderen en vier keer Parijs-Roubaix. Hij werd ook tweemaal Belgisch kampioen en won in 2007 het puntenklassement in de Ronde van Frankrijk.

In zijn eerste profjaar bij US Postal wist Boonen in Parijs-Roubaix een derde plaats te behalen, hoewel hij eigenlijk als helper van George Hincapie gestart was. Johan Museeuw, de winnaar van die editie van de Helleklassieker en later Boonens ploegmaat bij Quick-Step–Davitamon, voorspelde Boonen die dag al een grote toekomst en verklaarde in hem zijn opvolger te zien.

Na een jaar bij het US Postal van Lance Armstrong en George Hincapie, maakte Boonen de overstap naar Quick-Step–Davitamon.

In zijn tweede seizoen bij Quick-Step behaalde Boonen negentien overwinningen, waaronder klassiekers als de E3 Prijs Harelbeke, Gent-Wevelgem en de Scheldeprijs, en twee etappezeges in de Ronde van Frankrijk, waaronder de laatste etappe naar de Champs-Élysées.

Zijn grootste successen behaalde Boonen in 2005, toen hij na een korte solo de Ronde van Vlaanderen en een week later Parijs-Roubaix won. In de Ronde van Frankrijk van dat jaar won Boonen net als het jaar ervoor twee etappes. Ook droeg hij vanaf de tweede etappe de groene trui. Op 25 september 2005 schreef hij het wereldkampioenschap wielrennen voor profs in Madrid op zijn naam. Met deze prestatie werd Boonen de eerste renner in de wielergeschiedenis die erin slaagde in één seizoen zowel de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix als het wereldkampioenschap te winnen.

7. Freddy Maertens

Freddy Maertens (Lombardsijde, 13 februari 1952) is een Belgisch voormalig wielrenner die beroepsrenner was van 1973 tot 1987. Hij won veel van zijn wedstrijden in de sprint en kon dankzij zijn kracht goed op het grote verzet rijden. In drie deelnames aan de Ronde van Frankrijk won hij vijftien etappes en droeg hij negen dagen de gele trui. Driemaal won hij de groene trui voor het puntenklassement. Maertens heeft het record in handen voor meeste overwinningen in één Ronde van Frankrijk (met Eddy Merckx) en één Ronde van Spanje.

Zijn profcarrière begon Maertens bij Flandria, waar hij acht jaar voor zou rijden. Die ploeg was in de jaren 70 een van de sterkste ploegen uit het peloton. Samen met de renners Marc Demeyer en Michel Pollentier behoorde Maertens tot de Drie Musketiers van Flandria, die grote successen behaalden.

Maertens werd tweemaal wereldkampioen op de weg (1976 en 1981) en eindigde tweede in 1973. In Barcelona haalde hij toen zijn landgenoot Eddy Merckx bij in de slotfase, waarna beiden in de sprint geklopt werden door de Italiaan Felice Gimondi. Het voorval zorgde voor een vete tussen Merckx en Maertens, wat negatieve gevolgen had voor de populariteit van Maertens.

Tot zijn palmares behoren overwinningen in Parijs-Tours (1975), de Zürich Metzgete (1976), de Amstel Gold Race (1976), Rund um den Henninger-Turm (1976), Gent-Wevelgem (1975 en 1976) en de Omloop Het Volk (1977 en 1978). In 1976 en 1977 won hij het eindklassement van de Super Prestige Pernod. In 1977 werd hij in een winnende positie in de Ronde van Vlaanderen uit de koers genomen omwille van een ongeoorloofde fietswissel op de Koppenberg.

In de Ronde van Spanje van 1977 leidde hij van start tot finish en won hij naast het eind- en puntenklassement ook nog eens 13 van de 19 etappes. In de Ronde van Italië dat jaar zou hij ook nog zeven ritten op zijn naam schrijven, alvorens hij met een ingewikkelde breuk tussen pols en hand na een val op het circuit van Mugello moest opgeven. Die val en het daaropvolgende moeizame herstel van de polsblessure was het begin van het einde voor Maertens. Zijn ploegmaat Pollentier kwam uit de schaduw van Freddy Maertens en nam de rol van kopman over. In 1978 won hij nog wel 2 etappes en de groene trui in de Ronde van Frankrijk, maar dat leek in die jaren een troostprijs voor een renner van zijn kaliber. Halverwege 1979 trok hij zich na een inzinking terug voor de rest van het seizoen. In 1979 en 1980 won Maertens alleen nog maar enkele criteriums en zijn carrière leek op 28-jarige leeftijd al vroegtijdig te eindigen. Ondertussen had hij door verkeerde investeringen ook een groot deel van zijn persoonlijk kapitaal verloren. Hij moest zijn huis verkopen en werd achtervolgd door de belastingsadministratie.

Hij kende echter een heropleving in de zomer van het jaar 1981, waarin hij opnieuw op topniveau presteerde. Zijn oud-ploegleider Lomme Driessens haalde hem bij de Boule d’Or-ploeg, waarvoor hij een sterke Ronde van Frankrijk reed, met 5 etappezeges en de groene trui. In het najaar werd hij in Praag ook voor de tweede keer wereldkampioen.

In de daaropvolgende seizoenen wist Maertens geen aansprekende koersen meer te winnen. Na nog een jaar Boule d’Or ging Maertens rijden voor diverse kleinere ploegjes en privésponsors, alvorens in 1987 definitief met wielrennen te stoppen.

Na zijn carrière werkte hij een tiental jaren als vertegenwoordiger. Van 2000 tot en met 2007 werkte hij als arbeider in het Nationaal Wielermuseum in Roeselare. Hij werd er een van de vaste gezichten. Sinds februari 2008 werkt hij als gastheer en pr-medewerker voor het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde.

8. Stan Ockers

Stan Ockers (Borgerhout, 3 februari 1920 – Antwerpen, 1 oktober 1956) was een Belgisch wielrenner. In het peloton stond hij ook wel bekend als “le rusé” (de listige, de rekenaar).[1]

Hij wordt gezien als een selfmade man die vooral teerde op zijn koersinzicht. Zijn bijnaam Le Rusé (de listige) kwam door het feit dat hij zijn gebrek aan klasse trachtte te counteren door te profiteren van anderen. Zijn lichaamsbouw (lengte 1,65 m en gewicht 65 kg) was niet ideaal voor een carrière als wielrenner.

Voor 1953 had hij onder meer het eindklassement van de Ronde van België (1948) en een etappe in de Ronde van Frankrijk (1950) gewonnen. Zijn eerste plaats in de Waalse Pijl 1953 zorgde ervoor dat Ockers op 33-jarige leeftijd definitief doorbrak.

Hij slaagde er in 1955 in om een dubbelslag te slaan door op twee dagen tijd zowel de Waalse Pijl als Luik-Bastenaken-Luik te winnen. Tijdens de Tour de France won hij het puntenklassement voor Wout Wagtmans en Miguel Poblet, die respectievelijk 2e en 3e werden. In 1956 herhaalde hij deze krachttoer.

Tijdens het wereldkampioenschap in Frascati (Italië) slaagde Stan Ockers er tegen de verwachtingen in om voor Géminiani, Nencini en Derycke de regenboogtrui te veroveren. Hij wist een achterstand van negen minuten op de kopgroep, met onder Jacques Anquetil, dicht te rijden. Tijdens de laatste vijf kilometer demarreerde hij. Op de laatste beklimming reed Stan Ockers zo soepel omhoog dat hij bij het overschrijden van de top een voorsprong bij elkaar gefietst had van een minuut, om uiteindelijk als winnaar over de meet te rijden.

Stan behaalde in 1956 een tweede plaats in De Ronde van Vlaanderen na Jean Forestier en voor Leon Van Daele. Hij slaagde erin om tijdens de etappekoers Rome-Napels-Rome maar liefst vijf van de tien ritten te winnen. Tijdens de Tour de France voerde hij met 280 punten, net als in 1955, het puntenklassement aan.

Door zijn eenvoud en nederigheid groeide Stan Ockers uit tot het symbool van de arbeidersklasse. Hij was een wielrenner die niet vies was van het harde werk ook al kon hij op bepaalde momenten, tot grote ergernis van de tegenstand, in de wielen blijven zitten. Naast zijn prestaties op de fiets hielp hij enkele gezinnen die het moeilijk hadden om rond te komen.

Stan Ockers overleed op 1 oktober 1956, twee dagen nadat hij een zware val maakte in het Antwerpse Sportpaleis. In volle sprint raakte hij het achterwiel van Nest Sterckx. Tijdens die val liep hij een schedelbreuk op en belandde in coma. Ockers ontwaakte tweemaal uit zijn coma en vroeg telkens naar zijn zoontje. Bij het overlijden was het hele land (België) in rouw. Koning Boudewijn (toenmalige koning van België) belde naar de weduwe. Honderdduizenden mensen zakten af naar het Antwerpse Sportpaleis, waar de stoffelijke resten van Stan opgebaard lagen, om hem de laatste groet te brengen. Stan Ockers kreeg een uitgebreide uitvaart.

9. Lucien Van Impe

Lucien Van Impe, bijnaam de Kleine van Mere (Mere, deelgemeente van Erpe-Mere, 20 oktober 1946) is een voormalig Belgisch beroepswielrenner. Hij is de laatste Belg die de Ronde van Frankrijk won.

Van Impe was beroepswielrenner van 1969 tot 1987. Hij blonk vooral uit in meerdaagse wedstrijden zoals de Ronde van Frankrijk, die hij in 1976 wist te winnen. Ook stond hij eenmaal als tweede en driemaal als derde op het podium. Vijftien maal kwam hij aan de start en telkens haalde hij de finish in Parijs. Hij is hiermee recordhouder voor België.

Van Impe was bovenal een vermaard klimmer, die met zijn 8 eindoverwinningen in de bergklassementen van 2 van de 3 Grote Rondes de beste van zijn generatie en een der besten uit de geschiedenis genoemd kan worden. Hij werd tweemaal eerste in het bergklassement van de Ronde van Italië, en zes keer eerste in het bergklassement van de Tour de France, Het laatste aantal deelt hij met Federico Bahamontes.

In 1975 maakte hij voor de eerste keer kans op de eindoverwinning maar werd hij derde na Bernard Thévenet en Eddy Merckx, die een legendarisch duel uitvochten. Zowel in 1975 als in 1977 verloor hij de Tour van Thévenet, die later toegaf zichzelf voor beide overwinningen gedopeerd te hebben. In 1976 vocht hij met Joop Zoetemelk diverse keren een duel uit in de bergen. Op Alpe d’Huez won de laatste, maar in de Pyreneeën, op de flanken van de Pla d’Adet, stelde Van Impe zijn zege veilig.

In 1977 startte Lucien Van Impe als een der favorieten in de Tour. Hij kwam ten val door een aanrijding met een auto waardoor hij de tour verloor. De omstandigheden van dat incident waren op zijn zachtst gezegd erg verdacht. Van Impe was goed op weg om de eindzege in de Tour binnen te halen en hij reed op dat moment als geletruidrager ook op kop in de wedstrijd. Toevallig was er geen enkele camera aanwezig en ook zijn ploegwagen was minutenlang nergens te bekennen.

Na drie mindere jaren, waarin hij op zijn retour leek, kwam hij in 1981 terug met een tweede plaats in het eindklassement in de Tour en een eerste plek in het bergklassement. Hij reed daarna nog enkele seizoenen in Italiaanse dienst en wist in de Ronde van Italië nog twee keer beslag te leggen op het bergklassement.

Eendagswedstrijden waren zijn stiel niet, derhalve verraste hij in 1983 door Belgisch wegkampioen te worden. Hij werd na zijn actieve loopbaan ploegleider.

10. Herman Van Springel

Herman Vanspringel (Ranst, 14 augustus 1943) is een Belgisch voormalig beroepswielrenner van 1965 tot 1981. Zijn bijnaam was Monsieur Bordeaux-Paris.

Hij werd vooral populair door wedstrijden die hij bijna won. In de Ronde van Frankrijk van 1968 leek op de laatste dag de tijdritspecialist uit de Belgische Kempen met een voorsprong van zestien seconden op Jan Janssen bijna zeker van zijn zaak. Maar dat pakte heel anders uit. Herman Vanspringel blokkeerde in de slotfase, terwijl Janssen juist toen pas goed op stoom kwam. Het kostte Vanspringel de eindzege: hij kwam 38 seconden tekort voor de Tourzege. Hij werd ook nog eens tweede in de Ronde van Italië (1971) en derde in de Ronde van Spanje 1970. Hij pakte ook twee keer naast de zege in Paris-Roubaix. Bij het Wereldkampioenschap van 1968 stuitte hij op de Italiaan Vittorio Adorni en moest hij genoegen nemen met de zilveren medaille.

In 1971 had Vanspringel een contract getekend bij de Molteniploeg van Eddy Merckx. De Kempenaar werd dus een superknecht voor Merckx en mocht slechts af en toe voor zijn eigen kansen rijden.

Ondertussen had hij wel de bijnaam “Monsieur Bordeaux-Paris” gekregen. Met zeven overwinningen is Herman Vanspringel de recordman in de monsterrit Bordeaux-Parijs. In 1974 deelde hij met de Fransman Régis Délépine de eerste prijs na de verkeerde weg te zijn opgestuurd.

Hij won vijf tourritten en in 1973 pakte hij (als niet-sprinter) toch de groene trui van het puntenklassement. Op zijn indrukwekkende erelijst staan veel grote eendagskoersen. Zo won hij Gent-Wevelgem (1966), de Ronde van Lombardije (1968), de Omloop Het Volk (1968), Parijs-Tours (1969), de Grote Landenprijs (1969, 1970), de Trofeo Baracchi (1969), de Brabantse Pijl (1970, 1974), het Kampioenschap van Zürich (1971), het Belgisch kampioenschap (1971) en de E3-Prijs (1974). In de grote ronden behaalde hij ritzeges en ereplaatsen. Zo werd hij in 1970 in de Vuelta derde en in 1971 in de Giro tweede. In de zeventien jaar dat Herman Vanspringel beroepsrenner was, won hij in totaal 136 wegwedstrijden.

Na zijn carrière werd hij verkoper. Hij bleef deze job uitvoeren tot hij op 65 jaar met pensioen ging.