Top 10 vreemde en enge feiten over microplastics

Wanneer plastic tot 5 millimeter of minder verkleint, wordt het afval microplastics genoemd. Deze vaak onzichtbare deeltjes veranderen in de aartsvijand van de wetenschappelijke gemeenschap en de natuurlijke wereld. Verre van het probleem van iemand anders te zijn, wordt bijna iedereen dagelijks aangeraakt door plastic fragmenten – wanneer we eten, wanneer we drinken en zelfs wanneer we plezier hebben.

10. Interactief museum beboet

Toen het mobiele Museum of Ice Cream in 2018 op Miami Beach arriveerde, verwachtte niemand het strenge oog van de wet. De organisatoren wilden immers dat bezoekers plezier zouden hebben bij het vieren van de geliefde koude traktatie. Een manier waarop het museum families de kans bood om met het dessert om te gaan, was door te stoeien in een zwembad gevuld met nephagelslag. Mensen stroomden naar de realistische snoeppot. Te veel plezier hebben was niet het probleem. Wat de aandacht van ambtenaren trok, was een plotselinge kleurrijke aanwezigheid in de stormafvoeren in de buurt.

Toen de enthousiaste strooizwemmers klaar waren, liepen ze blijkbaar weg en gooiden de kleine plastic stukjes overal waar ze kwamen. Ambtenaren van de stad waren niet blij met de hagelslag in de stormafvoeren, uit angst dat ze de lokale waterwegen zouden kunnen vervuilen. Het IJsmuseum kreeg een boete van $ 1.000. Dit moedigde de instelling aan om veegmachines in te huren, hagelslag van mensen die het zwembad verlaten te blazen, vangnetten in de riolering te plaatsen en een biologisch afbreekbaar alternatief te onderzoeken.

9. Plastic in zoutvaatjes

Microplastics liggen op de loer tussen zoutkorrels en zelfs erin. Omdat zeezout een commercieel product is, nestelen de plastic korrels zich in zoutvaatjes over de hele wereld. Wanneer iemand zijn eten op smaak brengt, schudden ze onbewust wat polypropyleen en polyethyleen bij hun avondeten. Dit zijn de meest voorkomende vezels in zeezout. Beide zijn afkomstig van boodschappentassen, plastic flessen en doppen, en containers zoals lunchtrommels.

Een onderzoek uit 2018 wees uit dat het probleem met verontreinigd commercieel zout wereldwijd was en dat het begrip van gezondheidsrisico’s voor mensen nog steeds versleten is. Dat gezegd hebbende, wil niemand nanodeeltjes eten van iets dat 400 jaar nodig heeft om op natuurlijke wijze te ontbinden. Bovendien toonde eerder onderzoek aan dat de ophoping van microplastics deeltjes, chemische en microbiële gevaren veroorzaakt. Als je kijkt naar de ongebreidelde snelheid waarmee zout wordt geconsumeerd, raakt de dreiging van microplastics bijna iedereen.

8. Het glitterverbod

Glitter is de steunpilaar van elk parade-, festival- en handwerkminnend kind. Niet iedereen is echter een fan van de mooie metallic glitters. Wetenschappers die zich bewust zijn van het megaprobleem dat microplastics zijn, haten het. Ze verachten het zelfs zo erg dat ze pleiten voor een wereldwijd verbod op glitter.

Waarom? Het lijkt misschien niet meteen duidelijk, maar de glinsterende slips zijn in feite microplastics. Ze lijken op getinte folie, maar zijn afkomstig van een plastic polymeer dat polyethyleentereftalaat wordt genoemd. Dit polymeer wordt ook op de markt gebracht onder de handelsnaam Mylar. In 2018 verbood een keten van 19 kleuterscholen in Engeland het gebruik van het twinkelende poeder uit bezorgdheid voor het milieu. De kinderen gebruiken nu meer natuurvriendelijke ingrediënten, zoals gekleurde granen, voor hun knutselprojecten.

Glittervrije scholen zijn misschien niet gemakkelijk. Uit een enquête bleek dat het management het probleem niet serieus nam en dat slechts één op de vier kinderdagverblijven overweegt om glitter uit de klas te bannen.

7. In de diepste wezens

Toen wetenschappers schaaldieren vingen in de diepste plekken van de oceaan, ontdekten ze iets verrassends: kunstmatige vezels in het spijsverteringsstelsel van de wezens. In 2017 werden zes diepzeetroggen gekozen, waaronder de Pacific Mariana Trench met ’s werelds diepste oceaanpunt, Challenger Deep. Challenger Deep is op zijn beurt het leefgebied van amfipoden. Deze kreeftachtigen leven 11.000 meter naar beneden, en iedereen die in de val zat en werd getest, had microplastics in zich.

Hoewel de andere vijf loopgraven geen 100 procent besmettingsgraad hadden, was geen van hun populaties amfipoden volledig plasticvrij. Op het menu stonden nylonvezels, maar ook rayon, lyocell en ramee. De kreeftachtigen zagen PVC ook aan voor voedsel. PVC wordt gebruikt om alles te maken, van buizen tot creditcards. Wetenschappers trokken ook polyethyleen (plastic zakmateriaal) uit de magen van de amfipoden. De Mariana-groep heeft nu het record voor de diepste aanwezigheid en consumptie van microplastics.

6. Gigantische Planktonuitwerpselen

Wetenschappers hebben ontdekt hoe oppervlakte-drijvende kralen op de zeebodem terechtkomen. Het wordt raar. Het proces omvat een soort gigantisch plankton, een dier dat normaal gesproken onzichtbaar is voor het blote oog. Dit Pacifische type is 10 centimeter lang en leeft in het midden van een slijmvlies dat 1 meter breed kan worden . Dit zogenaamde “huis” is ook een piekfilter dat voedsel vangt terwijl het wezen sleept.

In 2017 stuurden onderzoekers een duikboot naar het gigantische plankton in Monterey Bay en voerden ze microplastics. De wezens werden vervolgens gevangen en bewaard in een tank om de gevolgen te onthullen. Het plankton gedroeg zich als plastic compactors. Hun spijsverteringsstelsel drukte de deeltjes samen en poepte grote plastic korrels uit. Uiteindelijk wierp het plankton hun met pellets beladen huizen af, die vervolgens naar de bodem van de tank zonken. Dit bood een mogelijk antwoord op een mysterieus mechanisme: hoe plastic de oceaanbodem bereikt. Wat wel duidelijk is, is de dreiging dat microplastics weer op tafel belanden. Zeedieren eten de afgedankte huizen en pellets op en brengen plastic via een andere weg in de voedselketen.

5. Grote Arctische release

De bevroren wereld van het noordpoolgebied houdt ervan om grote dingen te doen. Helaas geldt dit ook voor afval. Wetenschappers publiceerden in 2018 een studie over ijskernmonsters die in de voorgaande jaren waren verzameld, toen ze een tweesnijdende situatie tegenkwamen. Ten eerste vertoonden de monsters een recordconcentratie van microplastics in zee-ijs. Toen onderzoekers de kleine stukjes telden, ontdekten ze 17 verschillende soorten die zich verdrongen met 12.000 deeltjes per liter. De kernen, allemaal van verschillende locaties, suggereerden dat microplastics nu eigenlijk overal in de oceaan aanwezig zijn.

Aan de positieve kant toonde het onderzoek aan dat zee-ijs fungeert als een val voor enorme hoeveelheden microplastics, waardoor filtervoeders ze niet kunnen consumeren en de voedselketen besmetten. De klimaatverandering is echter begonnen de bevroren structuren te smelten, waardoor een enorme hoeveelheid plastic dreigt terug in de oceaan vrij te komen. Dit zou het zeeleven nog meer kunnen belasten. De oceaan krijgt al jaarlijks acht miljoen ton plastic van het land.

4. De Sigarettenfactor

Een veel voorkomende misvatting is dat plastic zakken de meest voorkomende vorm van zwerfvuil in zee zijn. Ze dobberen massaal rond, maar als dit een wedstrijd zou zijn, zouden plastic tassen het zeker verliezen van sigarettenpeuken. Alleen al in 2014 verzamelden vrijwilligers van een opruimingsinitiatief twee miljoen stompjes van stranden. Het filter van iemands favoriete rook is een plastic genaamd celluloseacetaat, hetzelfde waar zonnebrillen meestal van worden gemaakt. Een enkel filter kan duizenden microdeeltjes in het milieu lozen.

Zelfs als biologisch afbreekbare peuken mainstream worden, zouden ze nog steeds de aarde of de zee vervuilen met gifstoffen die achterblijven bij het roken. Om deze reden willen sommige onderzoekers dat sigaretten worden gemaakt zonder filters. Niet alleen omdat ze een epische bedreiging vormen voor het leven in zee, maar ook omdat bedrijven pronken met het onjuiste beeld dat het filter een gezondheidsapparaat is. Uit een onderzoek bleek dat de meeste rokers liever stoppen dan over te stappen op een ongefilterde sigaret. Dit zou op zijn beurt de $ 41 miljoen kunnen verminderen die jaarlijks door de staat Californië wordt uitgegeven om afgedankte peuken op te ruimen.

3. 100 procent mosselbesmetting

In 2018 schepte een Brits universiteitsteam wilde mosselen uit acht kustgebieden. De onderzoekers kochten de populaire zeevruchten ook bij acht verschillende supermarkten. De namen van de winkels zijn nooit openbaar gemaakt en met goede reden. Al hun mosselen bevatten microplastics, zelfs geïmporteerde variëteiten of die gekweekt op boerderijen.

Vers gevangen mosselen waren minder vervuilend dan mosselen die als bevroren of gekookt werden verkocht, wat waarschijnlijk ergens op fabrieksverontreiniging wees. Maar het was niet alleen een verwerkingsprobleem. De wilde mosselen die vers van de acht lokale stranden waren getrokken, waren allemaal vervuild met plastic. In totaal produceerden de Britse mosselen naar schatting 70 stukjes plastic en afval zoals katoen en rayon voor elke 100 gram die ze consumeerden. Het afval kwam terecht in de zeedieren omdat mosselen zeewater filteren voor voedsel.

Sommige wetenschappers zijn van mening dat er geen risico is, omdat plastic de neiging heeft om niet-geabsorbeerd door het menselijk lichaam te gaan. Anderen waarschuwen echter terecht dat de gezondheidsimplicaties van microplastics, met name nanodeeltjes, slecht worden begrepen.

2. Grote Australische Bocht

In 2018 werd de beslissing genomen om te kijken of microplastics echt alle zeeën hadden geïnfiltreerd. Onderzoekers kozen een onwaarschijnlijke en echt afgelegen plek – de Great Australian Bight. Een van de grootste mariene schatten van Australië, het gebied is ongerept en geïsoleerd.

De speurders namen grote maatregelen om het meebrengen van besmetting te voorkomen. Ze maakten apparatuur schoon met gedeïoniseerd water en gefilterde laboratoriumoplossingen. Het personeel droeg ook speciale kleding tijdens het werken in een zuurkast. Dus toen de sedimentmonsters plastic vertoonden, wist iedereen dat het niet met het wetenschappelijke team was aangekomen. Het nieuws dat plastic ver uit de kust en diep in de bocht werd gevonden, was verontrustend voor natuurbeschermers.

De bocht wordt beschouwd als een van de meest ongerepte plekken in de oceaan. Afgezien van het bewijs dat microplastics waarschijnlijk overal aanwezig waren, maakte het ook duidelijk dat het probleem van microplastics misschien te groot is om te overwinnen. Ze bevinden zich in de lucht, het water, de huizen en het voedsel. Hoewel het waar blijft dat de volledige impact op de mens onbekend blijft, geven de woorden van een wetenschapper een huiveringwekkende indicatie: “Waar het plastic gaat, volgen de chemicaliën.”

1. Mensen drinken het

Als het gaat om de mix van water en microplastics, denken de meeste mensen aan oceaanvervuiling. Toegegeven, de zeeën zijn zwaar vervuild met plastic, maar er bestaat een probleem dichter bij huis. In 2017 zette een onderzoek de kranen in meer dan een dozijn landen open en analyseerde het water. Verontrustend was dat in 83 procent van alle monsters stukjes plastic dreef. De Verenigde Staten scoorden het hoogst, met 94 procent van het kraanwater besmet.

Een fles gezuiverd water pakken is misschien niet de oplossing. In 2018 raakte de Wereldgezondheidsorganisatie betrokken bij de flessenwaterindustrie. Dit volgde op een ander onderzoek met 259 flessen uit negen landen. De vervuiling was nog erger, met een totaal van 90 procent of een gemiddelde van 325 plastic bits per verkochte liter. Voorlopig blijft het onduidelijk hoe de schadelijke deeltjes in het drinkwater terechtkomen. Mogelijke boosdoeners zijn microplastics in de lucht van fabrieksfans of werkkleding. Miljarden mensen blijven plastic drinken omdat er geen filtersysteem bestaat dat de kleinste nanodeeltjes aankan, dit zijn korrels die zo klein zijn dat ze menselijke cellen kunnen binnendringen.